Drukwerk….

Bij Verbaljam las ik zijn kritische reactie op het jongste SIRE-spotje over de drukke kinderen. Hij heeft gelijk. Op wereldniveau zijn er kinderen, die werkdagen maken waar een volwassene hier al zeventig, tachtig jaar wettelijk van verlost is en van de arbo hebben ze elders ook niet zo gehoord. Dus waar hébben we het over?

Over die arme Annabel, die naar blokfluitles moet, terwijl ze blokfluit helemaal niet leuk vindt, want ze wou piano. Maar zo werkt het niet. Ze moet eerst bewijzen, dat ze muzikaal genoeg is om zo’n grote aanslag op pappa’s portemonnee te rechtvaardigen. Twee jaar lang. En dan heeft ze ook haar dure paard nog, waar ze in weer en wind naar toe moet, omdat het beest bereden en verzorgd moet worden. Dat is goed voor haar, want dan leert ze verantwoordelijkheid te dragen voor een levend wezen. Geef het kind een hamster, denk ik dan.

Het aantal gepushte voetballertjes, dat op zaterdagmorgen bibberend in alle vroegte de voetbaldroom van vader waar moet zien te maken, zal ook groot zijn. Toegegeven: pa moet meestal zélf ook vroeg z’n nest uit voor zoiets!

Dit klinkt allemaal erg negatief, ik weet het. En dat komt ook wel een beetje voort uit het feit, dat wij vroeger gewoon niet het geld hadden om onze kinderen aan van alles en nog wat mee te laten doen. Daardoor hebben ze wellicht of zeker dingen gemist. Maar “gemist” op dat moment? Zeker niet. Ze hadden alle tijd om te spelen, terwijl ze niet eens overladen waren met speelgoed, zoals je dat nu bij de kinderen ziet.

Lars moppert nu wel eens, dat hij beter piano had willen leren spelen. Hij hád les kunnen krijgen van z’n moeder en als ie écht gewild had, was dat ook gebeurd. Maar ja, het huis van de schilder is meestal verveloos, zo gaat dat. En z’n moeder was te druk…ha, ha!