Balansopruiming…..

Bij de Libelle, waarop ik al jaren ben geabonneerd, zit van tijd tot tijd een mooi uitgevoerde bijlage, die “Balance” heet. Niet “Balans”, maar “Balance”. Uit de keuze van die naam in het niet-Nederlands blijkt al de redactionele brede kijk op de mensheid.

De inhoud van het boekwerkje is zeer gevarieerd. Van het eten van gezond voedsel ( ik dien het binnenkort weer weelderig in onze tuin opkomende onkruid Zevenblad vanwege de vitamientjes te verwerken in stamppot of salade!) tot diepgravende psychologische adviezen, raadgevingen omtrent kleding die zelfvertrouwen wekkend werkt, de rustige plekken waar men heen moet op vakantie. En ook verhalen over met name vrouwen, die van alles hebben meegemaakt, maar daarna toch weer in balans zijn gekomen. Dat is natuurlijk heerlijk voor ze.

Als je het hele blad hebt doorgelezen, ga je je van alles afvragen. “Ben ik zelf eigenlijk wel in balans? Het tijdschrift is duidelijk bedoeld voor mensen die dat niet of niet helemaal zijn. Om ze te helpen. En als je denkt ’t wel te zijn of dat terecht is.

Want ik heb er nog nooit aan gedacht dat verrekte onuitroeibare onkruid op te eten! Doordat we er alles aan doen om het te verwijderen hopen we de tuin in balans te krijgen. Dat is ook een doel. Verder ben ik blij dat mijn naaste familie het goed met elkaar kan vinden. Voor zover ik kan zien zijn het evenwichtige mensen. In balans, maar dat wéét je op afstand natuurlijk niet precies. Ik dénk dat graag.

En psychologische adviezen hebben we ook niet nodig, omdat we allemaal nogal logisch in elkaar zitten. Rustgevende plekken voor mijn vakantie heb ik eigenlijk ook niet nodig, want ik heb m’n zolderkamertje en je wilt niet weten hoe rustig het daar kan zijn. Dan heb ik mijn vakanties graag wat levendig.

Wel bedenk ik me, als ik de verhalen lees, dat wij eigenlijk in vergelijking met anderen  nog weinig schokkends hebben meegemaakt. Onze schoonzoon, die zijn eerste vrouw heel jong heeft verloren aan kanker, heeft ’t wel eens tegen me gezegd: “Jullie hebben nog niks meegemaakt.” En dat is ook zo.Maar ik zit er ook niet op te wáchten. Letterlijk niet, omdat ik vind dat dat geen zin heeft.

Maar kén ik mezelf dan eigenlijk wel? Want in “Balance” zeggen ze dat dat moet. Misschien ben ik wel een heel oppervlakkig mens. Ik dácht best wel in balans, maar ik ga nou toch twijfelen, hoor! Jeetje, en om nou nog iets met meditatie of yoga of zoiets te gaan doen met mijn stijve botten. Ik heb die yogamensen wel eens op hun hoofd zien staan. Nou, dán raak ik zeker uit balans, dat weet ik nu al…..