Vanmorgen stond in de krant een geboorteaankondiging, die gedaan werd door het ‘slachtoffer’ zelf: “Nadat ik negen maanden onschuldig heb gezeten, voor iets dat papa en mama hebben gedaan….” Het ging nog verder, maar dit vond ik leuk gevonden. Zijn ouders waren na z’n vrijlating, schreven ze er onder, trouwens superblij met ‘m, hoor, maar van ook maar een béétje berouw tonen voor hun daad was geen sprake!
Gisteren bij de rechtszaak in Zutphen betreffende de zoon, die zijn moeder had geholpen haar leven te beëindigen, omdat ze het als 99-jarige totaal niet zag zitten om ook nog eens 100 te moeten worden, zei iemand die in het publiek buiten het gerechtsgebouw stond het ook: “Over het feit, dat je op de wereld gezet wordt heb je niks te vertellen en over het feit dat je ’t eigenlijk wel genoeg vindt zo, ook niet!”
Ik heb een paar jaar geleden die documentaire gezien, die deze zoon gemaakt had over het moeizame proces, dat hij samen met zijn moeder had moeten doormaken om haar doodswens vervuld te krijgen. Ik vond dat verhaal toen zo schrijnend, omdat er, behalve door haar zoon, helemaal niet geluisterd werd naar wat de vrouw, bij haar volle verstand zijnde, graag wilde. En dat was een waardig einde.
Het tehuis waar ze woonde kon daar niet in meegaan. Dat zaagde wel een heleboel bomen om, want er moest een nieuw gebouw komen, waardoor ze haar uitzicht op de eekhoorntjes waar ze dagelijks nog plezier in had, kwijtraakte. Dat was de druppel eigenlijk, zei haar zoon.
Maar dat je dan stiekem pillen moet gaan sparen en die op een achternamiddag met een bakje yoghurt naar binnen moet gaan werken is toch mensonterend. De zoon vind ik een held. Je moet het maar kunnen. Een daad van liefde (ook de terechte titel van de film) zonder meer. Wat mij betreft hoeft hij geen berouw te hebben.
Rouw om het verlies van zijn pientere moeder, dat mag. En zorgvuldigheid in zo’n geval, dat moet natuurlijk. Soms moet er misschien op toegezien worden, het is niet zo maar iets. Dat kan een dokter zijn, die trouwens ook maar een mens is. Maar liefst wel een met oren aan zijn hoofd. Albert Heringa maakte de film over zijn ‘misdaad’ helemaal expres, om een moeilijk onderwerp bespreekbaar te maken. Dat levert hem misschien nog een straf op ook. Ik kan het me niet voorstellen, maar het zou kunnen.
Maar ik hoop, dat de rechter, ook een mens, met wie weet nog een moeder, wijs beslist…..