De straat waarin wij wonen is er een met véél woningen. Hij loopt eigenlijk in een blokvorm met inritten en parkeerplaatsen, waaromheen de huizen met hun achterkant in die richting staan. Snap je het nog? Mooie grasvelden en bomen tussen de voorkanten van de huizen. Onze wijk is groen. In de jaren zeventig gebouwd en parkeren is zelden een probleem. Bij zoveel huizen is het niet zo gek, dat de huisnummers ver boven de duizend uitkomen.
En je moet als postbode bijvoorbeeld je wijk goed kennen, want het is niet zo logisch hoe die nummering soms loopt. Ik herinner me, dat onze jongste zoon van zijn school eens de opdracht kreeg om briefjes te bezorgen en hij kon een rits nummers gewoon niet vinden. Er zat een soort ‘gat’ in de logica van de volgorde. Wie d’r woont zal zijn huis wel kunnen vinden, maar wij hebben het gelukkig makkelijk: aan de buitenkant en op een hoek, 509, iedereen vindt ons altijd moeiteloos.
Er werd net gebeld. Er stond een jong stel voor de deur van wie de vrouw zei:”Ik weet helemaal niet of ik hier goed ben, maar hebt u een tafel op Marktplaats staan?” Toen ik dat ontkende zei ze triomfantelijk lachend tegen haar metgezel: “Zie je wel dat het dus tóch 905 was?”
Dat heeft natuurlijk niks met die moeilijke nummering van onze buurt te maken, maar meer met het feit dat een vrouw weer eens gelijk had. Voor ik de deur sloot wisselden we een blik van verstandhouding…..
…..op zaterdag en zondag zijn we d’r ook wel, hoor…..