My home is my castle….

Er doet dezer dagen een reclamespot de ronde, waarin een ouder echtpaar zijn boerderij-achtige woning te koop aanbiedt. Een yuppenstel komt die bezichtigen. Het ziet er allemaal wat gedateerd uit en dat ze dat vinden steekt het span niet onder stoelen of banken. Subtiel gaat dat allemaal niet. Opmerkingen als “dat kan d’r allemaal uit” en “O, geen bad?” en de schuur buiten levert “mooi veel openhaardhout!”. Als aan ze gevraagd wordt of ze koffie willen, zegt de vrouw van het jonge stel: “O, ja, lekker, cappucino!”, terwijl ze ziet, dat de koffie nog ouderwets wordt gezet. De bitch.

Als ze vertrekken en die knul met zo’n nonchalant gebaar van afstand z’n dure leaseauto van ’t slot doet, kijken die oudere mensen elkaar aan en trekken resoluut het “Te Koop”-bord uit de grond. Ze verkopen hun huis niet. Als een ander jouw huis, jouw plek zo loopt af te branden, dan wil je niet dat ie het krijgt.

Ik heb ook eens zoiets bij de hand gehad. We woonden in Groningen in een heel gezellig straatje, de huisjes waren klein en het werd na ons derde kind dan ook te krap voor ons. We konden naar een groter huis , moderner ook en ik verheugde me op de ruimte die we zouden krijgen. Maar ons oude huis was ons eerste échte huis, nadat we jaren op kamers hadden gewoond. We hadden eraan geknutseld, geschilderd, er twee kinderen geboren laten worden. We hadden er maar twee stopcontacten, één boven en één beneden. Klonten driewegstekkers, die nu terecht verboden zijn. ’n Douche was er niet, maar het gebadder was best gezellig, al kun je je daar nu geen voorstelling meer van maken. We hebben er gouden jaren gehad en de luxe, die we nu hebben, toen absoluut niet gemist.

De vorige bewoner van ons nieuwe huis had wat spullen ter overname, gordijnrails, vloerbedekking en zo en kwam dat even regelen. Hij kwam binnen, keek rond en sprak toen de onvergeeflijke woorden: “Mevrouw, wat hebt ú hier een rothuis!”. En ik wás me toch beledigd! Over subtiel gesproken. Ja, vergeleken bij wat toen nog zijn huis was, was ons huis klein en ongeriefelijk, maar het was wel óns huis en we hadden het er goed gehad altijd.

Ik heb heel ijzig gedaan, de man betaald wat we hem volgens afspraak schuldig waren en heb ‘m zonder koffie de deur uit gewerkt. Wat dacht ie wel, een beetje mijn huis afkraken! Ik heb ‘m niet meer hoeven zien gelukkig. We gaan binnenkort op bezoek in Groningen bij onze oude buurvrouw, die er nog steeds woont. De huisjes zijn nu aangepast aan de moderne tijd en gerenoveerd, maar ik ben benieuwd hoe klein ík ’t nu vind…….