Roeping……

Over vier jaar zouden twee miljoen mensen wel eens zonder huisarts kunnen zitten! Daar moet je toch niet aan denken. Er kiezen te weinig jonge artsen voor de huisartsenspecialisatie. Ze zouden die te arbeidsintensief vinden. Vroeger hoorde je nog wel eens verhalen over “roeping” of zo, maar daar zal de wereld wel te lawaaiig voor geworden zijn. Dan hoor je weinig roepen.

Ik kan me er wel iets bij voorstellen, hoor! In de jaren vijftig keek je of de auto van de dokter er stond. Dan was ie thuis en kon je hem storen. Dat was het natuurlijk ook niet. ” Alleen op afspraak” was het terechte gevolg. Ik las laatst een interview met een huisarts, in welke plaats dat was ben ik even kwijt, maar die verklaarde er 24 uur voor zijn patiënten te willen zijn. Hij wilde niet met collega-huisartsen in een maatschap, maar zelfstandig werken. Zijn vrouw deed de apotheek en die had dezelfde onbaatzuchtige instelling. Bij de patiënten konden ze niet stuk, dat spreekt. Roeping met een hoofdletter.

Of de werkwijze verstandig is? Ook een huisarts kan opbranden. En je moet je klantenkring wel heel goed kennen om te kunnen inschatten of er mensen tussen zitten, die misbruik maken van je altijd-maar-beschikbaar-zijn. Ik geloof trouwens, dat de betalende instanties bezig waren om hem te dwingen zich toch te schikken naar de nieuwe ontwikkelingen. Hij mocht zijn ouderwetse roeping inlijsten en boven zijn wat beter bezochte bed hangen.

Waar ze volgens mij ook wel eens naar zouden kunnen kijken zijn de huisartsen, die, na hun lange en dure studie, waarvan een gedeelte toch ook door de gemeenschap is betaald, dacht ik, vervolgens iets heel anders zijn gaan doen! Er is er een, die nu radioprogramma’s presenteert en veel van hockey weet. En wat had Rob O. zich toch niet een hoop ellende kunnen besparen als hij alléén maar z’n praktijk was blijven doen. Er zijn er vast wel meer. Het verdient misschien ook niet zo best. Onze dokter rijdt zeker al acht, negen jaar in dezelfde middenklasser!

Bij Joost Prinsen van “Met het mes op tafel” zat gisteravond een afgestudeerde dierenarts in het programma, die nu IT-er is bij een bank. Je komt er toch wel eerder achter of een beroep iets voor je is als je er zo lang op moet studeren? Zijn het economische belangen, die zo’n switch rechtvaardigen? Daar zou men dan iets aan moeten doen!

Maar wat denk je: als je vader dokter was en je opa wellicht ook al, zou je je dan echt geroepen voelen als zoon of dochter? Misschien. Je hebt fietsenmakers van wie het bedrijf ook al honderd jaar in de familie is……