Over(ge)wicht…..

Van de week zag ik een rugbywedstrijd, Japan tegen Zuid-Afrika. Leuke match, want Japan won verrassend. (Tot verdriet van een Zuid-Afrikaanse collega van onze zoon, die een zeer droevige foto van zichzelf mailde. Had zich verheugd op ’n makkie voor zijn ploeg!)

Doorgaans vind ik rugby maar een ruig gedoe, zoals die kerels op elkaar invliegen, niet normaal! Maar je ziet eigenlijk nooit blessures en dat is bij voetballers wel anders. Ondersteund door twee medisch geschoolde figuren hinkt er nogal eens een met een van pijn vertrokken gezicht van het veld en vragen voetbaldeskundigen zich in allerlei programma’s af hoe lang zo’n dure voetballer niet beschikbaar zal zijn voor zijn club. Of voetballers nou van die watjes zijn vergeleken bij rugbyers? Ik zou het niet weten. ’t Is een andere sport, hè?

Bovendien zijn die rugbymannen vaak behoorlijk stevig en aan de maat. Ze ogen soms ook wat ouder dan de gemiddelde voetballer. En er zit nogal wat publiek bij ook, zeg! Dat zo’n kluwen duwende en trekkende mannen prachtig vindt bij het gevecht om die gekke bal.

Wat me het meeste opvalt bij rugby is dat de scheidsrechter de baas is. Hij beslist en al die mannen doen gewoon wat ie zegt. Dat is ook anders dan je bij voetballers ziet. Daar krijgt de scheidsrechter nogal wat commentaar te verstouwen overal vandaan. Wat die rugbyscheids op hem voor heeft is dat bij zo’n berg op elkaar liggende mannen voor het publiek nauwelijks te zien is waar de bal zich bevindt en wat er verder gebeurt in zo’n scrum. Hij heeft dus gewoon altijd gelijk.

Veel vrouwen op de tribune. Die mogen thuis de blauwe plekken tellen. Een sport voor mannen is het. Maar er is ook vrouwenrugby, geloof ik. Lijkt mij pijnlijk voor de voorgevel en niet gezond eigenlijk, maar je moet mij niet rekenen: ik ben een watje, hoor…..!