 |
Soms staat er een kop boven een sportartikel in de maandagkrant, die je helemaal op het verkeerde been zet. Zo konden we gisteren lezen: “Beatrix haakt koploper pootje” en “Prins Bernhard gaat tevreden de winterstop in”. Nou, dan zie je de koningin toch gaan met stormvast kapsel en hoed, op weg om iemand onderuit te halen? En Prins Bernhard, tevreden achteroverleunend in z’n stoel, met pijp, genietend van z’n winterstop! Staat best jolig, jammer dat het over ’n voetbalclub gaat. In deze ietwat oranje getinte omgeving zijn nogal wat clubs die de naam dragen van een koninklijk persoon. Waarom zouden clubs dat doen, de naam aannemen van zo iemand? Denken ze, dat ie komt kijken of zo? Ik heb ’t altijd vreemd gevonden. Gaat een kind trainen, roept ie tegen z’n moeder: “Nou, doei! Ik ga naar Prins Bernhard!” “Doe ‘m de groeten!”, zou ik zeggen.
Dat soort namen zijn begrippen, vroeger was dat zeker zo. Omdat er maar één van is. Dat had je wel met meer dingen. Niemand zei aan tafel : “Mag ik de soeparoma even? ” De Maggi. Dat zegt iedereen nóg. Mijn moeder deed geen koffiesmaakversterker in de koffie, maar Buisman. Een begrip. Bestaat Buisman eigenlijk nog? Weet ik niet eens. Sunlight was ook zo iets. Knap van een reclamemaker als je van je product een soort zelfstandig “naam”-woord kunt maken. Net zoiets als “Even Apeldoorn bellen.” Gaat er nooit meer uit.
Ik hoorde, dat Unilever honderden merknamen uit de winkels gaat laten verdwijnen. Misschien wordt het dan wel zo eenvoudig. Back to the future.