Als je dat bent zul je je ongetwijfeld kleden zoals de mode dat voorschrijft. Die verandert steeds, zoals een kleur die ‘in de mode’ is, ook elk jaar wel wisselt. Ik ben dus verre van modebewust. Dat komt mede doordat ik dingen, die nog helemaal goed zijn en lekker zitten niet weg kan doen. Ja, zwabberbroeken met wijde pijpen of zo, die gaan de deur uit. Ik wens niet voor gek te lopen. Maar verder? Als ik een kleur leuk vind en die staat me wel, nou jammer dan, als het geen modekleur is.
Ik zie d’r wel netjes uit, hoor. Vind ik zelf dan. Aan mij heb je qua modebewustzijn helemaal niks. Ik vind alleen iets te kort, te lang of te bloot. Ik let wel op of iets nog wel bij mijn leeftijd past. Je hoeft niet te jolig te doen, hoewel iets je soms wel lekker ‘op kan halen’ natuurlijk. En iets nieuws kopen als je d’r toevallig tegenaan loopt heeft ook wel iets gezelligs zo nu en dan.
Hoe ik nou zo op al dat modegepraat kom is eigenlijk een gevolg van een artikeltje in de krant, waarin stond dat een ontwerpster uit Deventer kleding heeft gemaakt, speciaal voor blinde en slechtziende vrouwen. Met allerlei voelbare frutsels eraan, ritsen in plaats van knoopjes aan een blouse en met een coating van siliconen om vlekken er met een doekje af te kunnen halen. Want vrouwen met een visuele beperking willen ook leuk gekleed gaan, zegt ze.
Nou, dat laatste vind ik logisch, dat willen vrouwen wel vaker, blind of niet. In revalidatielessen bij onze voormalige werkgever spitte ik met cliënten hun hele kledingkast door en inventariseerden we alles op voelbaar, kleur en bij elkaar passend. Meestal wisten ze zelf al hoe of wat, maar soms was er altijd hulp nodig van huisgenoten. In het kader van zelfredzaamheid waren er allerlei merkdingetjes die konden helpen die te bevorderen. En soms hoefden die er helemaal niet aan te pas te komen en iemand er alleen maar op attent gemaakt te worden, dat ergens een labeltje, lusje of knoopje zat waaraan een kledingstuk was te herkennen.
Kleding kopen deden de meeste vrouwen (de mannen trouwens ook) met iemand die zien kon en kon beoordelen of het leuk stond. Ik heb wel eens iemand gehad, die zei: “Ik ga nóóit met m’n zus, die heeft zo’n slechte smaak!” Hoe ze dat wist is me toen ontgaan, maar het was wel lachen! Dat van die blindenkleding zal voor sommige blinde mensen best goed uitkomen, maar voor anderen een stempeltje zijn, dat onnodig is. Die ontwerpster zal hopelijk wat marktonderzoek hebben gedaan.
Ik heb best wel eens een slechtgeklede cliënt gehad destijds. Dat feit had meestal andere oorzaken dan een slechte kledingkeuze. En de knopen die misten aan zijn of haar kleding die leerden ze al revaliderend gezellig bij mij d’r weer aanzetten. Het kwam altijd wel goed met het uiterlijk van zo’n iemand. Alleen al doordat je op een revalidatiecentrum met z’n allen in hetzelfde schuitje zit, van elkaar leert en nieuwe vrienden maakt. Ik heb leuk werk gehad altijd.
Mijn blinde kloris heeft geen siliconentruien, hoor. We wássen de vlekken er wel uit, want vlekvrij, wie is dat nou wel? Ik alvast niet…..