Drugs……

Gisteren was ik bij onze huisarts. Mijn pilletjes tegen de verhoogde bloeddruk waren op. Dan wordt de druk altijd even gemeten en die was aardig, zelfs iets beter dan de vorige keer. Ik drink wat meer caffeïnevrije koffie dus wie weet helpt dat een beetje.

Toch wil de dokter me een ander medicijn geven. Hij legde uit, dat het merk, dat ik tot nu toe gebruikte heel goed is voor het moment, maar dat het andere een betere bescherming geeft tegen hart- en vaatproblemen op de langere termijn. Dat hadden ze onlangs ontdekt. Nou, ik wil best goed geconserveerd worden dus ging akkoord met de nieuwe doping.

Toen ik met het recept bij de apotheek kwam zei de medewerkster dat ze even met de dokter moest bellen, want er waren meerdere uitvoeringen van hetzelfde spul. Uit het recept bleek niet aan welke drug mijn lijf moest. De dokter bleek niet meer bereikbaar. Dat klopte ook wel, want ik was zijn laatste klant van die middag.

Ik kreeg de pillen niet mee en moest nog een dag doorgaan met mijn oude merk. En vanmiddag moet ik nog even terug. “Excuses voor het ongemak”, zei het medicijnvrouwtje. Maar ik vónd het helemaal geen ongemak! Was juist erg onder de indruk van de zorgvuldigheid waarmee ze te werk ging. Niet op de gok maar iets meegaf, zo van: dat zal het dan wel moeten zijn.

Er doet op het ogenblik zo’n reclame de ronde, van een verzekeraar, geloof ik, waarbij een man een recept afgeeft in zijn apotheek, de assistente haar horloge afdoet en met haar hand in een soort ballenbak een doosje medicijnen opduikt, dat ze aan de man wil meegeven. Op de achtergrond zie je de apotheker met een kermisachtige grijparm met allemaal doosjes bezig, ook op de gok. Gokken met medicijnen is erg ongezond en zal weinig gebeuren, hoewel ik van mensen weet, die rustig de pillen van iemand anders gebruiken als ze iets vergelijkbaars willen verhelpen! Enfin, er wordt nog al eens geklaagd over de gezondheidszorg, maar je zult mij niet horen.

Terwijl ik moest wachten was er trouwens een meneer die gevraagd werd naar de geboortedatum van zijn vrouw, voor wie hij medicijnen moest ophalen. Hij wist het niet. Moest vreselijk nadenken. “We zijn verdorie 44 jaar jaar getrouwd!”zei hij, “ik schaam me dood!”. Natuurlijk kwam het weer boven, maar hij bleef hoofdschuddend mompelen, dat hij het toch meteen had moeten weten.

Er werd meelevend gelachen, want de apotheek stond vol met “plussers” en iedereen had wel eens zoiets. Dat troost niet echt, maar was wel aardig. Nou ja, webloggen is misschien wel goed voor je geheugen, weet je veel, ik weet tenminste alle verjaardagen in de familie. Het enige dat ik vergeet is om even een kaartje te sturen ………