Naar aanleiding van het verhaal, dat Cockie schreef over een begrafenis, die ze had bijgewoond vorige week, bedacht ik me, dat er inderdaad toch veel verschil is in begrafenissen. Ik heb er, ook door mijn leeftijd, al zo de nodige meegemaakt en de ene raakt je meer dan de andere, afhankelijk van de relatie die je met de overledene had.
De opmerkelijkste en eigenlijk “leukste” begrafenis was die van mijn oudste broer, die bijna twee jaar geleden aan een hartstilstand overleed. Hij had al geruime tijd hartklachten en was zelf “klaar voor onderwater”, zoals hij me wel eens heeft gezegd. Zijn vrouw wás al overleden en na haar dood heeft hij het niet echt meer kunnen vinden in het leven, ondanks zijn kinderen.
Mijn broer is altijd een fervent motorrijder geweest, net als z’n vrouw. Bovendien was hij een enorme fan van de muziek van Django Reinhardt en de Hotclub de France en, wat recenter, het Rosenbergtrio.
Hij werd begraven in Bergen N.H., op een natuurbegraafplaats, een prachtige plek, ook in februari. Hij had zelf bepaald hoe hij het allemaal geregeld wilde hebben. Toen we dus in de rouwkamer kwamen in Alkmaar, waar hij heeft gewoond, stond daar de kist. De familieleden, die elkaar soms ook tijden niet hadden gezien, verzamelden zich daaromheen, kregen, omdat de meesten van ver kwamen, éérst koffie en het werd een soort van gezellig!
Er werden herinneringen opgehaald, leuke anekdotes verteld: mijn broer was n.l.technisch een soort Willy Wortel, die met wisselend succes van alles in elkaar knutselde. Onderwijl klonk de muziek van Django en onder die klanken gingen we op weg naar de begraafplaats.
Na afloop van de teraardebestelling gingen we, op verzoek van mijn broer, naar “zijn” motorcafé in de Bergense duinen, waar we nog uren bij elkaar zijn geweest. Verwaterde contacten werden weer droog en zijn zoon zei na afloop:” Dit was nou precies, zoals ie het wou!” Prachtig, toch?