Mag het een onsje meer zijn?

leeftocht

Dat hoor je niet in de supermarkt. Je kijkt zelf wel of het een onsje meer is. Van de week zagen we bij Andere Tijden, léuk programma trouwens, een aflevering over de verdwijning en de opkomst van respectievelijk de kleine winkeliers en de zelfbedieningszaken. Ik was in die tijd nog niet zo lang getrouwd, pril in het huishoudelijk management, en heb dat dus meegemaakt. We woonden toen in Bussum, een middelgroot dorp met veel winkels, waarvan de uitbater was wat hij heette. De groenteman was inderdaad een man die groenten verkocht en ja, ook fruit en wel tien soorten aardappelen met mooie namen. De bakker was een warme, de melkboer verkocht alleen zuivel en ’n eitje en de kruidenier was voor de rest. En als je bij de slager in de winkel stond, hoorde je hem in de ruimte achter de winkel de biefstukken platslaan. Ik heb in het begin heel bewust mijn boodschappen gedaan bij de diverse winkeliers, hoewel dat veel tijd kostte, want overal moest je wachten, maar toch. Ik vond de branchevervaging maar niks.

De nieuwe tijd sloeg toe in ons dorp, we kregen een grote vestiging van de Hema en de eerste supermarkt heette de Kijkgrijp. Het was de bedoeling, dat de klanten keken en grepen. Omdat er behoorlijk gestunt werd met prijzen hield je het niet echt vol om daar niet van te profiteren en daar gingen de principes! Zo ruim zaten we nou ook niet in onze pegulanten en bovendien was dat jezelf bedienen toch wel sneller, vooral als je kleine kinderen bij je had.

Ik herinner me ook, dat er regelmatig “aanbiedingen” werden omgeroepen in de Kijkgrijp-winkel. Eén daarvan was:”Dames, (veel boodschappende heren waren er destijds nog niet zo) deze week in de aanbieding heerlijke gebraden kippen. Wees er snel bij, want ze vliégen de winkel uit!” En dat onze oudste en toen nog enige dochter, slim als ze ook toen al was, zei: “Mama, hoe kan dat nou als ze al gebraden zijn?”

We hebben dus het branchegericht kopen op moeten geven, het loopt aardig door elkaar tegenwoordig en de super-en megamarkten doen hun naam alle eer aan. Maar bij de warme bakker, die nog zelf bakt hier bij ons in de straat, staan op zaterdag de mensen tot buiten de winkel te wachten en ik vind de tomaten van de Turkse groenteman op het pleintje tóch lekkerder. En dan mag het best een onsje meer zijn! Onze tijden, terug naar de andere?

Geef een reactie

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)