Stroeve schroeven…..

burenhulp

De uitdrukking “een goede buur is beter dan een verre vriend” slaat zonder meer op de verhouding, die wij met onze buren hebben. We overlopen elkaar niet en dat bevalt beide partijen uitstekend. We wonen op een hoek dus hoeven we ons maar naar één kant aardig voor te doen en dat scheelt. Onze buurman helpt mijn blinde man bij karweitjes waarvoor hij even een oog moet lenen. Mijn oog is een huis-tuin-en-keuken-oog en bij klussen heb je een technisch oog nodig, dat van de buurman dus. Toch karweien wij op de vierkante centimeter ook aardig wat af met z’n tweeën.

Gisteren hadden we echter een probleem met een glazen zeephouder, die we hadden gekocht voor in het toilet, om verlost te zijn van die losse flesjes met vloeibare zeep, die óf van het fonteintje vallen, óf waarvan het pompje niet werkt, of die er na verloop van tijd niet meer uitzien. Het is zo’n ouderwetse tuimelaar, die als je hem hebt gebruikt vanzelf weer terugvalt in de oude stand. Ik had de gaatjes netjes afgetekend, want dat kan ik, de gaatjes netjes geboord, want dat kan ik ook en we hadden de plugjes er ook al in.

Maar toen moest er geschroefd worden en zat die glazen bol ontzettend in de weg. Je kon er niet goed bij en dat ding heet niet voor niks tuimelaar. Daar was ie ook op aangenomen, maar nu kwam het even niet zo goed uit. We besloten te proberen het ding er tussenuit te halen, maar dat lukte van geen meter. Onze buurman zat in z’n tuin en we vroegen hem om advies. “Laat mij maar even!”, zei hij. Hij had (natuurlijk) het juiste gereedschap én dat technische oog, maar nam vervolgens ook de regie over.

Ging met ons mee naar huis, schroefde het ding aan de wand en ja, natuurlijk zit het keurig! Maar mijn man had dat ook zelf gekund. Hij had alleen de handreiking nodig van dat loshalen van die bol en had het verder zelf kunnen afmaken. Want het is een handige bliksem met een uitstekend ruimtelijk inzicht, hoe raar dat ook klinkt voor een blind iemand! Zulke dingen zijn hem wel vaker overkomen. Dat iemand ( met de beste bedoelingen overigens, laten we dat even voorop stellen!) hem de boel , waar hij mee bezig is, uit handen neemt. Hij moet dus vaak “dank je wel” zeggen, terwijl hij liever had gezegd “hoepel nou maar op, ik kan het nu verder zelf!” Maar dat klinkt niet aardig dus zegt hij dat niet.

Ik heb het ook moeten leren, hoor! Ongeduldig was ik, want als ik het deed ging het toch veel vlugger en misschien ook wel beter. Dat laatste is zeker niet waar gebleken trouwens. Later, toen ik wist hoe het hoorde, ging ik even wat anders doen als hij ergens mee bezig was. Je hebt de neiging om te zeggen : “Geef maar hier!” Maar….niet doen! Laat ze maar klooien, die kneuzen! Als ze je nodig hebben hoor je het vanzelf.

Maar of we dat zo tegen de buurman durven zeggen…? Hij leest gelúkkig geen weblogs, want we kunnen ‘m niet missen!

Geef een reactie

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)