 |
In een interview dat ik las met schrijfster Saskia Noort stond, dat ze regelmatig haar lezers ontmoet op voorleesavonden. Dat schijnen schrijvers van boeken zo nu en dan te moeten: de provincie in om (voor)lezingen te houden. Ze vond dat niet zo erg geweldig, dacht ik: twee uur heen naar het dorpshuis van Appelscha, anderhalf uur de lezers bezighouden en vragen beantwoorden en dan weer twee uur rijden terug naar huis. Maar het nieuwste dat schrijvers doen is hun eigen boeken voorlezen op cd. Dat worden dus luisterboeken.
Saskia is schrijfster van misdaadboeken. Nu vertelde ze, dat ze er geen enkele moeite mee heeft om voor te lezen hoe iemand om zeep wordt gebracht, met alles er op en er aan, maar het eerst nogal moeilijk vond, dat ze dan ook de nogal uitgebreid aanwezige seksscènes, eveneens met alles er op en er aan, moet voorlezen. En dat terwijl een geluidstechnicus haar zit aan te staren. Dat was even wennen, zegt ze.
Mijn man heeft jaren als geluidstechnicus gewerkt voor de Nederlandse Blindenbibliotheek in Groningen. Het probleem van de “heftige scènes” speelde daar ook nogal eens, als de vrijwilig voorlezende dames het emotioneel niet meer trokken. Er waren er zelfs bij die werkweigering vertoonden.
Mijn echtgenoot, die het beheer over de studio had, heeft discussies moeten voeren, omdat de betreffende lezer of lezeres vond, dat een boek niet geschikt was om aan blinden voor te lezen. Terwijl die alles op de tast doen en dus nergens problemen mee hebben.
Mijn man was inmiddels al vertrokken toen door het hoofdkantoor in Den Haag beslist werd, dat er tussen de spreekcellen en de technische ruimte een gordijntje kwam, dat in voorkomende gevallen als de passages wat al te spannend werden kon worden dichtgeschoven.
Wij hebben daar thuis erg om gelachen. Temeer daar de meeste technici blind of zeer slechtziend waren en de verhitte wangen in de spreekcel vanachter hun paneel toch niet konden waarnemen. Andersom kon natuurlijk wel…….!