De volgende ronde……

Ergens, hè, ergens ben ik zo blij dat dat voetballen eindelijk afgelopen is. Het duurde eigenlijk te lang en het ging teveel over hetzelfde. Het enige dat van mij nu nog oranje mag zijn is het goudsbloemetje bovenaan deze bladzijde. ‘k Heb er genoeg van. Ik hoorde gisteren op de tv een psycholoog zeggen, dat we als volk weer eens geoefend hebben hoe we moeten samenleven en dat we dat niet váák genoeg kunnen oefenen. Daar zal ie wel gelijk in hebben, maar of dat nou alleen maar door middel van het voetballen moet?

Met de Tour de France, die al begon voordat het vorige evenement afgelopen was, zit ik beslist nog niet op de rit, om maar even in stijl te blijven. Ja, dat Robert Geesink het aardig doet, ondanks dat scheurtje in z’n elleboog, dat heb ik meegekregen. Maar verder moet de belangstelling voor de Tour bij mij nog helemaal komen, hoor. En Mart Smeets zit er ook weer en dat helpt ook niet echt.

Een bruggetje tussen het voetbal en het wielrennen is het feit dat oud-wielrenner Aart Vierhouten, die ’s middags commentaar geeft, exáct dezelfde stem heeft als Jan van Halst, de oud-voetballer die nogal eens bij RTL zat de laatste weken. Zelfde timbre, zelfde accent, zelfde manier van praten, het ís ‘m gewoon. Wij zeggen al tegen elkaar: “Daar heb je Jan weer!”, terwijl je weet dat ’t niet waar is.

Mijn man en oudste zoon hebben op afstand ook dezelfde stemmen, maar dat is familie natuurlijk. Ik vergis me vaak. Als ik iets roep als ze samen boven op het kantoor zitten en iemand roept dan wat terug, weet ik nooit wie het is. Nee, gebruik hebben ze d’r nog niet van gemaakt. Dat ze bij een dubieus antwoord zeggen: “Nee, hoor, dat wás ik niet!”. Had makkelijk gekund natuurlijk. Ik breng ze verdorie op ’n idee, zeg…….

Geef een reactie

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)