Van de week had ik, toen ik hem onze gelezen krant bracht, een gesprekje met onze buurman. Een vitale man van 84. Hij was het houtwerk van zijn tuinserre aan het schuren. Hij was er bij gaan zitten op een krukje. Hij gebruikte een elektrisch schuurmachientje, dat nou eens niet zo’n jankend geluid maakte als wat we in onze buurt nogal eens horen als diverse huizenbezitters bezig zijn zelf hun houtwerk onder handen te nemen. Meestal op zaterdag of zondag en bij mooi weer als je lekker buiten zit. Maar dat terzijde. Als er door de week gewerkt moet worden kan het wel eens niet anders, dat snap ik.
De buurman vertelde, dat hij uit een soort principe bij een dergelijk karwei altijd ambachtelijk met schuurpapier had gewerkt. “Ik had dit ding jaren eerder moeten kopen.” zei hij. Verkeerde zuinigheid. Tegenwoordig moet ie ook zuinig omgaan met zijn persoonlijke energie. Vandaar dat krukje, vermoed ik. Hij zei, dat hij vorige week in zijn werkplaats/schuur bezig was en toen ineens voelde dat hij moest stoppen met wat hij aan het doen was. De energie raakte op. “Weet je,” zei hij ” ik werd er eigenlijk ’n beetje…..(hij zocht naar het juiste woord)….verdrietig van.”
We wonen al meer dan 25 jaar naast elkaar dus wij hebben de tijd meegemaakt dat hij bestratingen legde, schuttingen plaatste, de hele binnenboel schilderde, de tuinserre, die hij nu zat te schuren, in een paar dagen overeind zette en ons hielp met klusjes waar wij tegenaan hikten en die voor hem een fluitje van een cent waren.
Daar moet je ‘m nu niet aan herinneren. Er valt weinig te troosten. We schelen een aantal jaren, maar datzelfde speelt bij ons natuurlijk ook al. We hebben maar afgesproken, dat we heel dankbaar zullen zijn voor onze gezondheid, die best goed is en dat we maar gewoon de tering naar de nering zullen zetten.
En de buurman, hij schuurde voort….elektrisch…..