We moesten vanmorgen naar het stadskantoor om onze paspoorten te laten verlengen. Voor dat doel hadden we ons gisteren al laten vereeuwigen bij een pasfotograaf die zijn domicilie tegenover het gemeentehuis heeft, hetgeen commercieel zeer slim is. Iedereen, die voor een rijbewijs of een reisdocument een foto nodig heeft, gaat eerst bij hem langs. Hij weet dan ook precies wat de wettelijke eisen zijn voor een geslaagde en goedgekeurde afdruk van je aangezicht.
Ik begon dus maar meteen heel serieus te kijken, waarop hij zei: “Uw kin iets omhoog en een klein glimlachje mag wel, hoor!” Zo chagrijnig zat ik er kennelijk bij. Het resultaat van de foto vond ik wat matig. Zo’n beetje vreemde ‘er tussen in’- uitdrukking eigenlijk, maar ach, hoe vaak kijk je zelf in je paspoort? Alleen om te zien wanneer ie ook alweer verloopt en meestal ben je dan nog nét op tijd. Mijn kloris staat trouwens altijd perfect op pasfoto’s. Altijd de meest ontspannen supervriendelijke uitstraling. ’t Kan ‘m niks schelen hoe hij er op staat, dat zal het zijn..
Nou, en toen naar het raadhuis voor die verlenging. Maar de ambtenaren hadden besloten om hun loket al om 12 uur dicht te gooien, terwijl je voorheen ook ’s middags terecht kon.’n Burgervriendelijke bezuinigingsmaatregel. Vandaag moesten we er dus opnieuw heen en inderdaad hadden ze nu erg veel klanten, die anders over meerdere uren verdeeld zouden zijn gekomen. Nummertje trekken en het was behoorlijk lang wachten.
Bij de ambtenaar van loket 11 moesten we op een formulier twee keer een handtekening zetten. Voor mijn blinde kloris moest ie nog even ’n sjabloontje halen, opdat zijn handtekening niet de perken te buiten zou gaan. En daarna kwam er nog een hele toestand achteraan, want we moesten ook onze vingerafdrukken achterlaten. Niet alle tien, maar wel wijsvingers en duimen. Van mij moest hij ook nog extra mijn rechtermiddelvinger hebben. Ik kreeg speciaal een vochtig doekje om mijn vingertoppen mee nat te maken. Ik bleek te gladde vingers te hebben en daardoor waren de afdrukken te onduidelijk. Ik voelde me best crimineel eigenlijk. Mijn echtvriend dacht, dat ik mijn middelvinger wellicht wat te vaak had opgestoken, maar dat doe ik echt nóóit. Zó ordi vind ik dat!
Maar goed, na het afrekenen van iets meer dan honderd euro, overal de standaardprijs tegenwoordig, zei de ambtenaar, mogen we onze documenten volgende week woensdag persoonlijk komen ophalen. En dat mag dan de héle dag! Wat een weelde…..