Loglife

Eigenlijk zijn we hier al meer dan 16 jaar bezig met een log. Dat zit zo. In juni 1985 verhuisden we op een regenachtige zaterdag van het ene huis naar het andere. Dat is meestal zo als je verhuist.

In het toilet van het oude huis lag een schoolschrift. Dat heeft gewoon zo moeten zijn, wie legt er anders een leeg schoolschrift in de wc? Niemand weet het nog. Ingrid, onze jongste dochter, begint in het schrift met de woorden: “Hé, een schrift! Nou, daar zal ik dan maar eens iets in schrijven”. (De voorzienigheid had kennelijk ook voor een pen gezorgd). Daarna volgt een verslag van de verhuisdag en haar (gemengde) gevoelens daarover. Iedereen die na haar het toilet bezocht voegde zijn of haar commentaar daaraan toe en het schrift ging mee naar het nieuwe huis.

En tot de dag van vandaag ligt er een schrift in het mandje, dat in een hoek van de wc staat. Iedereen weet dat en “logt” dus vrolijk mee. Ook wel eens niet vrolijk, want alle kommer en kwel komt er natuurlijk ook in.Bovendien kun je, als je een probleem met iemand hebt, dat uitgebreid kwijt zonder de persoon in kwestie op dat moment te ontmoeten, terwijl je er zeker van kunt zijn, dat ie ’t wél leest! Knállende ruzies komen in dit huis dan ook weinig voor, want we kunnen het schriftelijk af.

Enfin, we zijn inmiddels zo’n 21 schriften verder. Ze werden beter van kwaliteit, de schriften. Harde kaft enzo, want het eerste schriftje was een flodder, dat nog met moeite bij elkaar wordt gehouden door plakband. Het is echter een leuk beeld van de familie door de jaren heen. Het gezeur om kleren, dure apparatuur, geldgebrek, voortdurend en in alle geledingen, de bijbaantjes dientengevolge, de repetities en tentamens….

Dus loggen we al heel lang, alleen heette het niet zo en was het modernste apparaat in ons huis een Vic20!

Geef een reactie

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)