Jawel! Ongelooflijk, ik kan gaan loggen! Ik heb aan de realisering van een en ander niet veel ofwel niets zelf gedaan. Ik kan weer andere dingen. Ik ben omringd door mensen, die veel van computers en hun mogelijkheden weten en hoewel ik dagelijks bijleer en ze steeds minder nodig heb, ben ik daar zeer gelukkig mee.
Even voorstellen: mijn naam is Els en ik ben de moeder van L-rs, die we destijds toch écht Lars hebben genoemd! Hij is al een grote jongen, waaruit je kunt concluderen, dat ik niet een van de jongsten ben. Lars is trouwens ónze jongste (van de vier).
Vorig jaar september zijn Jouke (Lars z’n pa) en ik gelijktijdig gestopt met ons werk in de softe sector (revalidatie van blinde en slechtziende volwassenen). Dat was leuk en voldoening gevend werk, maar ons leven nu geeft ons ook zeer veel leuks en zeker veel voldoening.
Ik lees al tijden weblogs, vind de diversiteit van al die mensen, ook qua leeftijd, erg leuk. Vandaar dit weblog van een “wat ouder” iemand. Zijn er twijfels over het nut, geeft dan Tonie de schuld, want hij bracht me in eerste instantie op het idee. Toen ik er hier in huis voorzichtig iets over zei, reageerden al die computerdeskundigen enthousiast: “Moet je doen! Leuk!” Vandaar.