Met de hand geschreven

Ze zeggen, dat ik geen slecht handschrift heb. Het is goed te lezen, ik gebruik het ook al erg lang en er is in de loop van de jaren niet veel verandering in gekomen. Misschien in de grootte van de letters als ik m’n bril niet op heb, nou ja…Ik kan me nog goed herinneren hoe ik heb leren schrijven. Ik ben als kleuter en ook als lagere-schoolkind op een Montessorischool geweest. Op de kleuterschool leerden we de letters al, schuinschrift, door met een blinddoek de op een houten plankje geplakte schuurpapieren letters na te voelen. Zo kreeg je de beweging en richting van de te schrijven letters in je systeem. Het visualiseren van de letters was een volgende stap en zo konden veel van die kleuters al aardig schrijven voordat ze naar “de grote school” gingen. Het was best een degelijke manier, denk ik.

Toen mijn blinde man en ik zouden trouwen, vonden we het wel een aardig idee als ie zelf z’n handtekening zou kunnen zetten onder de beloften die hij allemaal deed en we besloten het Montessorisysteem te gebruiken. Op een stuk karton werd een schuurpapieren handtekening geplakt en Jouke had het binnen een paar dagen helemaal te pakken. Ik weet niet of hij anders een kruisje had moeten zetten, maar dit leek ons chiquer. Hij heeft er zijn hele leven plezier van gehad, van dat handtekening leren zetten, bedoel ik.

Zouden er nog veel mensen zijn, die langdurig schrijven, met een pen dus? Je ziet wel eens plaatjes van manuscripten van schrijvers uit het verleden, die stapels vellen volschreven. Die heetten niet voor niks pennevruchten, ouderwets gespeld! De moderne schrijvers zullen wel niet zonder hun computer kunnen.

Ze schijnen trouwens heel wat uit je handschrift te kunnen halen. Hele persoonlijkheidsanalyses! Er zijn mensen, die daar zelfs een bedrijf in hebben. Moet je tegenwoordig trouwens nog steeds een handgeschreven sollicitatiebrief schrijven? Dat weet ik eigenlijk niet eens.

Onze oudste dochter had als kind door een schoolwisseling tengevolge van onze verhuizing (kon ze dus niks aan doen, ónze schuld!) moeite met schrijven, omdat op de ene school schuin geschreven werd en ze op de andere z.g. gebonden blokschrift moest gebruiken. Het gevolg was, dat het arme kind niet meer wist wat ze moest, hetgeen tot een slecht cijfer en een redelijk verstoorde relatie met haar juf leidde. Ze kreeg tot haar en ons geluk later een onderwijzer, die zei: “Schat, als ík het maar lezen kan!” en vanaf dat ogenblik ontwikkelde ze een prachtig karakteristiek handschrift, waarvan ze tot op de dag van vandaag erg veel plezier heeft.

Ik heb met mijn ver weg wonende zusje afgesproken, dat we mailen, maar ook papieren brieven blijven schrijven, omdat het, zoals ze zegt, zo leuk is om iets tastbaar gezelligs in de “brieven”-bus te krijgen. En zo is het maar net.

Geef een reactie

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)