Zo, de drukte én de leut van sinterklaas is weer voorbij. ’t Was gezellig. Deze keer voor het eerst geen sinterklaas met alleen volwassenen, maar een klein mensje van nog net geen twee en een nieuw kleinkind van vijf maanden erbij. Baby Niek had op een gegeven moment meer baat bij een rustig plekje boven, maar Stijn vond alle “dootjes” prachtig. Hij deelde ze uit of ie de Sint zelf was, deed dat met veel plezier en had geen enkele behoefte om iets zelf te willen houden. Hij was behulpzaam bij het uitpakken en mikte al het oud papier weer vrolijk terug in de mand. Dat opruimerige moet z’n moeder er maar in zien te houden! Voor de gedichten had ie geen geduld uiteraard, maar ze waren dit jaar gelukkig niet al te lang.
Eén van z’n ooms kreeg als grapje een zwart aapje, dat met veel misbaar over de grond kon kruipen. Ik vond het al ’n eng ding, dus Stijn vond het echt helemaal niks! “Kláár!”, riep hij. Dat roept ie altijd als hij wil, dat ergens een eind aan komt. Eten, slapen, gefriemel aan z’n lijf als er iets áán moet, kunstjes, die z’n moeder hem wil laten doen om te laten zien wat hij nu weer geleerd heeft. En hij léért zoveel! Het makkelijke is, dat je hém ook ergens mee kunt laten ophouden door “kláár” te roepen. Nog wel.Het was zijn eerste “bewuste” sinterklaasfeest, hoewel, en dat is eigenlijk een heel gek idee, hij er zich later niets van zal herinneren, zelfs niet met behulp van de foto’s die gemaakt zijn.
Ik ben trouwens jaloers op Zutphen, waar ze gisteravond vierenhalf uur zonder stroom hebben gezeten! Dat leverde een heel romantische Sinterklaasavond op met kaarsjes en ’n zaklantaarn om de namen op de pakjes te lezen. En iedereen vond het prachtig! Een enkeling maakte zich wat zorgen om de diepvries, maar daar zat toch nog geen kerstkalkoen in, dus die moest niet zeuren. Blij met een stroomstoring, dat was nog eens nieuws voor onze krant!