Achter een raam vandaan vind ik vuurwerk wel aardig, maar ik hoef er niet met m’n neus bovenop. Ook letterlijk niet, want ik ben niet zo gek op die kruitdampen. Het ligt wel aan het weer hoe (lang) die blijven hangen, maar we hebben wel eens jaren gehad, dat we niet meer wisten of we nog overburen hadden. Mijn oren houden ook niet zo van vuurwerk, helemaal met die weet-ik-veel-hoeveel-klappers, die ze tegenwoordig hebben.
Toen mijn zoons nog zoontjes waren kochten ze graag van die klapdingen waarvan er vele aan elkaar zaten. Die haalden ze dan uit elkaar en lieten ze één voor één ontploffen. Nou ja, ontploffen was het woord niet, want het stelde qua plof dan al niet veel meer voor natuurlijk. Het waren zuinige jongetjes: zo had je erg lang plezier van je aankoop. Zo lang, dat ze tot ver in de nacht bezig waren de staafjes tot ontbranding te brengen. Het was een nachttaak. Zuinigheid met vlijt. Overal van dat rottige rooie papier, en een zucht van verlichting bij iedereen als het karwei geklaard was. Blauw van de kou weer naar binnen. Was vuurwerk nou wel zo leuk? Nee, ware freaks zijn het niet geworden!
Toen we vanmorgen boodschappen gingen doen, stonden ze er weer, de rijen mensen (meest mannen en jongens!) bij de vuurwerkwinkel, die onze supermarkt eens per jaar aan de parkeerplaatskant van het winkelcentrum inricht. Wat zou die fascinatie toch zijn? Oorlogje spelen of zo? Zal wel in dezelfde categorie vallen als barbecuen en openhaardstoken. Mánnenwerk. Hoewel het nog niet mag, klinken er in de buurt al de nodige knallen.
We kennen mensen met geleidehonden, die deze dagen de deur nauwelijks uitkunnen. De honden worden er wel op getraind om niet direct van slag te raken bij lawaai, maar een afgestoken rotje met daarbij de akoestiek van een station of winkelcentrum, daar valt niet op te trainen. Nou ja, straks zijn de miljoenen weer omgezet in kruitdamp en wordt het vanzelf weer rustig. Hoewel rustig….er zijn plekken waar ze gewoon doorgaan met die kruitdamp.