‘k Hou erg van katten. Het eigenzinnige van : “Ja hoor, je mág bij mij in huis wonen, je mág me eten geven ( en voor de goede orde: ík bepaal het merk kattenvoer, ja?), je roept maar pst pst pst tot je een ons weegt, maakt me allemaal niks uit, ik kom wanneer het míj uitkomt en áls ik eenmaal kom dan wil ik best aardig doen, totdat ik er genoeg van heb en met m’n staart omhoog verveeld wegwandel, baas van mezelf!” Ik vind dat schitterend, wat een karakter.

Onze kat is van de zomer doodgegaan en nu beginnen we pas een beetje te wennen aan zijn afwezigheid. Voornamelijk doordat we geen regelingen meer hoeven te treffen om een weekendje weg te kunnen. Maar in het begin hoorden en zagen we ‘m nog overal. Nou ja, na achttien jaar natuurlijk niet zo gek.

In de Varagids, die tegenwoordig Vara tv magazine heet las ik een leuk artikel over de film Minoes, die Burny Bos gemaakt heeft over het gelijknamige verhaal van Annie M.G.Schmidt. Hij gaat donderdag in première, die film en ik wil ‘m graag zien als ie in Apeldoorn komt. Dat zal wel rond de kerstvakantie zijn, want het zou een kinderfilm zijn. Och, naar Harry Potter, ook een kinderfilm zijn hele volksstammen volwassenen geweest!

Wat in dat artikel leuk naar voren kwam was de casting van de kattenstemmen. De katten zelf zijn écht en getraind voor wat ze moeten doen. Gelukkig geen pluchen verzinsels. Loes Luca is tante Moortje, een langharige pers.(Zie je Yvette de Vries-ch-ch-ch voor je?) Annet Malherbe (juffrouw Jannie!) heet in het verhaal Jakkepoes en is een rommelige, slonzige poes met een stuk uit haar linkeroor, Wim T. Schippers is Simon, de zenuwachtige schoolkat, terwijl Hans Teeuwen stem geeft aan een redactiekat, een roodharig macho-type. De hoofdpersoon, Theo Maassen speelt ’n verlegen journalist, die aan z’n nieuws voor de krant geholpen wordt door Minoes, een in ’n mens veranderde poes, gespeeld door Cat(!)rice van Houten. Zij heeft haar bronnen onder al die andere katten. Er doen nog veel meer bekende mensen mee, dus ik kijk er naar uit. Een film vol eigenwijze katten. Leuk!

Vrijdag was ik bij een Sinterklaasfeestje , dat onze personeelsvereniging had georganiseerd voor de kinderen van de werknemers. Doordat er een leeftijdsgrens was gesteld, was het gehalte gelovigen hoog. Ik vermoed trouwens, dat het percentage twijfelaars, het volk van rond de zes jaar, onder invloed van de rest van de kindjes aardig was gezakt. Ze waren behoorlijk onder de indruk met z’n allen.

We hadden dan ook een pracht van een Sinterklaas. Men had een oud-werknemer met authentieke Sint-wallen onder z’n ogen en een bijbehorende gelouterde stem gestrikt om de oude baas gestalte te geven en hij deed dat met verve. Zijn zoon werkt ook op Het Loo Erf en zo stond diens dochter op een gegeven moment oog in oog met haar opa/Sinterklaas.Hoewel hij de doordringendste blauwe ogen van heel Spanje heeft en zijn kleindochter toch niet zo heel klein meer is, herkende ze hem niet en koesterde absoluut geen achterdocht: Sinterklaas was Sinterklaas.

De zwarte pieten waren prettig gestoord en als de ergotherapeutes ( die wij moeiteloos herkenden!) in het dagelijks leven zo met hun cliënten zouden omspringen, wie weet, wat er dan uit de behandelingen zou komen! Er werd goed gezongen, ook door de mamma’s en de pappa’s (voor de begeleiding was deze piano-oma ingehuurd) en het is grappig om de mensen, die je in werkomstandigheden tegenkomt, nu eens bezig te zien met hun kinderen. Van sommigen wist ik niet eens, dat ze ze hadden!

Sinterklaas is bij ons thuis traditie. We hebben eens geprobeerd om Sinterkerst of Kersterklaas te vieren, omdat niemand tijd en/of geld had rond 5 december en kerst beter uitkwam. Maar dat is echt niks. Gedichten en dan liefst ’n beetje gepeperd, dat kan niet met kerst en we misten de taai en pepernoten, want die kun je de dag na sinterklaas al niet meer kopen. Dan moet je aan de kerstkrans.

Het is dus even stressen om voor iedereen wat te verzinnen en vooral de mannelijke leden van onze familie vinden al dat gesinterklaas maar een hoop werk, maar als het eenmaal zo ver is vinden ze het toch gewoon leuk.Onze oudste zoon is trouwens kampioen-gedichten-schrijven. Dat gaat als volgt: “Beste Huppeldepup, dit is een gedicht.De Sint.” Maar hij weet weer veel meer van computers dan Sinterklaas!