De post bracht net een grote envelop. En dat, terwijl er meestal op maandag helemaal geen post van belang wordt bezorgd, alleen wat flodderige reclamefoldertjes of zo. Die envelop kwam van mijn broer, die zijn huis aan ’t opruimen is. Zijn dochters zijn alle drie het huis uit en nu kwam het er eens van. Hoe het kan weet ik niet, de wegen van de Heer en die van de archieven van onze familie al helemaal, zijn ondoorgrondelijk, maar hij had bij die opruimactiviteiten twee schoolschriften gevonden van zijn oudste zuster, ik dus. Duits en handelsrekenen. Beide vakken waren niet mijn favorieten. In dat opzicht had ik liever gehad, dat hij een opstelschrift of iets anders van nederlands of een andere taal dan duits had gevonden, want daar was ik beter in en vond ik daarom ook leuker.
De schriften ruiken naar een gemeentearchief. Ze zijn ook bijna 50 jaar oud en er zit een etiket op van de Gebr.Winter, kantoorboekhandel te Amsterdam. Klas 3 staat er op en mijn meisjesnaam. Ik heet al meer dan 40 jaar anders. De mogelijkheid van behoud van eigen naam, wat ik tegenwoordig een goede zaak vind, was in mijn tijd nog niet en ik heb daar ook nooit bij stilgestaan. Je trouwde, veranderde van naam en werd gewoon een mevrouw.
Mijn ega en ik hebben het er wel eens over gehad of we, als het toen gewoon was geweest, eigenlijk wel getrouwd zouden zijn. Geld hadden we niet en ook geen ouders die wel eens even konden betalen, dus was samenwonen zonder bruiloft best voordelig geweest. Maar we hebben wel een trouwdag gehad, geen dure, de foto’s werden gemaakt door een vriend en mijn moeder zorgde voor een eenvoudige maaltijd en ’s avonds om 9 uur was iedereen naar huis. Een ontzettend gezellige dag, dat wel. En ach, onze kinderen hadden later keurige (en ook nog op tijd) getrouwde ouders en dat was ook wat waard.
Gôh, wat zo’n teken uit het verleden, waarvoor ik mijn broer dankbaar ben, dat hij het “historisch besef” had het aan mij op te sturen en niet bij het oud papier te mikken, teweeg brengt….Maar mijn broer is ook journalist, dus dat besef hoort ingebouwd te zijn!