Het was weer eens hevig nodig, dat mijn haren werden gesnoeid. Als jong persoon kun je nog wel eens wat laten wapperen aan haar, maar er komt een tijd, dat je om je aanzien nog enigszins die naam te laten verdienen, op tijd naar de kapper moet. Kijk maar in het bejaardenhuis: keurige hoofdjes allemaal. Ik ga altijd zonder afspraak en soms zit het mee en soms zit het tegen. Vanmorgen een uur wachten dus zat het “gemiddeld” mee. Nou vind ik het doorgaans niet ongezellig, dat wachten, want er is koffie, wat te lezen en veel te zien.

Ik heb al heel wat kunst afgekeken van de kapsters, waardoor ik in staat ben om mijn ega min of meer vakkundig van zijn teveel aan haar af te helpen. Het valt niet op, dat het huisvlijt is. Nou heeft hij heel gemakkelijk haar met een slag erin, zodat een uit de hand gelopen knipje wel verdwijnt in een lief krulletje. Bovendien zegt hij, dat wij er tegenaan moeten kijken en niet hij. Een van zijn blindenmopjes.

Als ik de moderne prijslijst bekijk hebben we al heel wat geld uitgespaard. Bovendien heeft mijn salon “De hippe knip” geen sluitingsuren, zodat we rustig om twaalf uur ’s nachts kunnen besluiten, dat zijn haar toch wel érg artistiek zit, om er vervolgens iets aan doen. En dat doe ik dus allemaal óp als ik zit te wachten bij mijn kapsalon.

De zaak is al een paar maal veranderd van naam, er zijn al heel wat verbouwingen geweest, ook aan zwangere kapsters. De dames en de heren hadden eerst verschillende deuren, de heren ook een apart herenkniphok, maar tegenwoordig is het één grote gezellige huiskamer met wel ’n beetje veel spiegels, maar met een speelgoedhoek voor de kinderen (ga nóóit op woensdagmiddag naar de kapper!), televisie, koffie en de heren en dames zitten gewoon door elkaar. Gezellig, gezellig.Voor heren die nog ouderwets naar de barbier willen is er nog een “hygiënische herenkapper”, salon Gérard, bij ons op het pleintje en die heeft ook nog veel te doen.

Mijn knipster vanmorgen was een pas-afgestudeerde. Dat kon je zien aan hoe ze haar gloednieuwe koffertje met kammen en borstels met zich meedroeg, doordat ze nog zo erg jong was, het feit dat ze me niet van álles probeerde aan te prijzen en de hoofdmassage die ze gaf toen mijn haar werd gewassen. Met een hele uitleg erbij over de doorbloeding van de hoofdhuid en zo. Daar is ze vast op gepromoveerd. Het voelde heel liefdevol en ze heeft me net zo liefdevol geknipt, zonder geprietpraat over het weer en de vakantie. Een aanwinst voor het kappersgilde, deze van natúre blonde Tinkerbell. Een liefje!

Gistermorgen belde onze dochter, dat ze door haar rug was gegaan, zich vrijwel niet meer kon bewegen en er een acute situatie was ontstaan, doordat haar zoon, een zeer ondernemend jongetje van rond ’n jaar zich “los” in de kamer bevond. Hij heeft een oprechte belangstelling voor snoeren, stopcontacten, de wijnvoorraad, zakken aardappelen in de keuken, kortom alles dat zich op babykruiphoogte bevindt. Zijn moeder zag geen kans meer hem op te tillen en naar een veiliger oord als de box of de kinderstoel over te hevelen.

Normaal waren we in de auto gestapt en binnen korte tijd bij haar geweest, maar aangezien ons vehikel voor een reparatie in de garage was, kon dat niet. Erg vervelend. Ze moest haar echtgenoot bellen op z’n werk. Die was ook niet zo ver weg, kwam, zag en overwon, zo’n type jongen is het. Regelde bank-rust en paracetamol voor z’n vrouw, bed-rust voor z’n zoon, die was daar net aan toe, belde voor de zekerheid even de dokter, die zei, dat “rust” inderdaad het beste was wat ze kon doen, en haalde toen ons op om ons kind bij te staan in haar buk-en tilproblemen.

Rugklachten, ik kan me van mezelf niet zoveel meer herinneren, zal dus wel niet zo erg geweest zijn, maar ik geloof, dat erg veel jonge moeders er letterlijk mee zitten. Als ik zie hoe ze , ondanks buggy’s en supersonische wandelwagens dagelijks lopen te sjouwen met ettelijke kilo’s kind, soms ook nog de boodschappen erbij, geworstel om een ook nog tegenstribbelend kind in het autostoeltje te krijgen, dan moet het wel een keer mis gaan.

Vooral in de tijd, dat een kind wel kan kruipen, maar nog niet echt loopt, breng je (ook als oma!) heel wat tijd door met gekromde rug, want ze willen almaar “stappe stappe stappe”. In dat stadium is onze kleinzoon dus. En de keren, dat ik allebéi mijn dochters met hun kind op de heup éénhandig allerlei karweitjes zie doen……

Vorige week zag ik een moeder in een ver buitenland, ik volgde het programma op de televisie niet echt, dus in welk land weet ik niet, iets eetbaars fijnstampen in een grote kom. Dat deed ze met een stok, terwijl haar echt niet zo heel kleine kind in een draagdoek op haar rug zat. De beweging die ze maakte zou in een gemiddeld fitnessprogramma niet hebben misstaan en het kind hobbelde dan ook behoorlijk ruig heen en weer. Het sliep ook nog! Simpel. Geen box, geen kinderstoel, geen buggy, maar wel weer sjouwen voor mama, dat is internationaal.

Alweer een dierenverhaal! De Telegraaf las in The Daily Telegraph, dat een zeehond bij de Britse kustplaats Middlesbrough een landhond uit de problemen heeft geholpen door hem met z’n zeehondenneus uit het water op het droge te duwen. Een man, die daar ter plaatse z’n eigen honden uitliet, heeft het ‘m zien doen. Een zeehondenkenner van een opvangcentrum voor die beesten zei, dat deze actie laat zien hoe intelligent zeehonden zijn.

In Amsterdam is een 19-jarige Amerikaanse toerist in het water van de Grimburgwal verdronken, doordat de mensen, die hem te water zagen geraken, de politie gingen bellen. Hoe intelligent zouden ménsen eigenlijk zijn? Zouden ze toch eens een onderzoekje naar moeten doen…….

Dat was schrikken! Las ik bij Het Parool de kop: “Ivo heeft ineens een harem!”. Wat? dacht ik, Niehe een harem? Het leek zo’n keurige man! Of gaat het over de Rotterdamse burgervader Opstelten, die zich zó heeft ingeleefd in de allochtoonse bevolking van zijn stad, dat hij er meerdere vrouwen op na gaat houden? Maar nee, bij verder lezen kwam ik er gelukkig achter, dat het over een mannelijke gorilla gaat die in Artis is gearriveerd.

Hij is een vrijgezellenaap, die in het paradijs terecht is gekomen met al die apenvrouwen om zich heen en hij heeft zich er niet eens voor hoeven op te blazen. Hij kwam van Tenerife naar Nederland. De meeste van zijn bijna-soortgenoten gaan dezer dagen van Nederland naar Tenerife om in een paradijselijke omgeving te vertoeven. Het kan gek gaan in de wereld.

Bij het lezen van het artikel, en lees het er maar op na, zag ik veel overeenkomsten met jonge mensenmannen in dezelfde omstandigheden als Ivo. Alleen moeten zij nog wel even een majesteitelijke forse kop en een zilveren rug zien te ontwikkelen!

Dat hoor je niet in de supermarkt. Je kijkt zelf wel of het een onsje meer is. Van de week zagen we bij Andere Tijden, léuk programma trouwens, een aflevering over de verdwijning en de opkomst van respectievelijk de kleine winkeliers en de zelfbedieningszaken. Ik was in die tijd nog niet zo lang getrouwd, pril in het huishoudelijk management, en heb dat dus meegemaakt. We woonden toen in Bussum, een middelgroot dorp met veel winkels, waarvan de uitbater was wat hij heette. De groenteman was inderdaad een man die groenten verkocht en ja, ook fruit en wel tien soorten aardappelen met mooie namen. De bakker was een warme, de melkboer verkocht alleen zuivel en ’n eitje en de kruidenier was voor de rest. En als je bij de slager in de winkel stond, hoorde je hem in de ruimte achter de winkel de biefstukken platslaan. Ik heb in het begin heel bewust mijn boodschappen gedaan bij de diverse winkeliers, hoewel dat veel tijd kostte, want overal moest je wachten, maar toch. Ik vond de branchevervaging maar niks.

De nieuwe tijd sloeg toe in ons dorp, we kregen een grote vestiging van de Hema en de eerste supermarkt heette de Kijkgrijp. Het was de bedoeling, dat de klanten keken en grepen. Omdat er behoorlijk gestunt werd met prijzen hield je het niet echt vol om daar niet van te profiteren en daar gingen de principes! Zo ruim zaten we nou ook niet in onze pegulanten en bovendien was dat jezelf bedienen toch wel sneller, vooral als je kleine kinderen bij je had.

Ik herinner me ook, dat er regelmatig “aanbiedingen” werden omgeroepen in de Kijkgrijp-winkel. Eén daarvan was:”Dames, (veel boodschappende heren waren er destijds nog niet zo) deze week in de aanbieding heerlijke gebraden kippen. Wees er snel bij, want ze vliégen de winkel uit!” En dat onze oudste en toen nog enige dochter, slim als ze ook toen al was, zei: “Mama, hoe kan dat nou als ze al gebraden zijn?”

We hebben dus het branchegericht kopen op moeten geven, het loopt aardig door elkaar tegenwoordig en de super-en megamarkten doen hun naam alle eer aan. Maar bij de warme bakker, die nog zelf bakt hier bij ons in de straat, staan op zaterdag de mensen tot buiten de winkel te wachten en ik vind de tomaten van de Turkse groenteman op het pleintje tóch lekkerder. En dan mag het best een onsje meer zijn! Onze tijden, terug naar de andere?

Soms heb je van die tijden, waarin er in je omgeving van alles gebeurt. En dat houdt je zodanig bezig, dat er weinig ruimte is voor iets anders. Je krijgt het gevoel een beetje geblokkeerd te zijn, waardoor er weinig uit je handen komt en je gedachten blijven malen om die gebeurtenissen. Je zou willen, dat er een knopje zat, ergens aan je lijf, dat je voor een poosje óm kunt zetten.

Je hoort wel eens, dat artiesten ondanks gebeurtenissen in hun persoonlijk leven, tóch die voorstelling laten doorgaan. Die dat knopje dus kunnen vinden kennelijk. Dat vind ik knap. Misschien is dat ook hun behoud: the show must go on. Hoef je eigenlijk geen artiest voor te zijn, dat geldt voor iedereen.

Jeetje, en het weer werkt ook al niet mee en als klap op de vuurpijl kreeg ik op mijn vraag naar een “ouderensite” bij Google een verwijzing naar een open monumentendag. Daar word je als oudere toch ook niet vrolijker van…..

Onze auto is een nuttig ding. Gistermiddag even door de wasstraat geweest en hij glimt weer als de bekende keutel in de maneschijn. De binnenkant moet nog wel even ontdaan van kruimels, zand, dorre blaadjes en andere ongerechtigheden, maar dan is ie weer spic and span. Vorige week ook nog z’n grote beurt gehad in de garage dus hij kan er even tegen.

Omdat mijn man om begrijpelijke redenen, hij ziet niks, de rechterstoel bezet houdt, ben ik degene die de auto rijdt. En al zeg ik het zelf, dat doe ik netjes. De no-claim nog op het maximum, dus ik bedoel maar. Ik heb mijn rijbewijs al meer dan veertig jaar en ben wel met het verkeer meegegroeid. Toch zou ik niet graag op dit moment theorie-examen doen! Dat hoor ik trouwens wel van meer mensen. Ook mensen, die hun rijbewijs tientallen jaren korter hebben dan ik.

Dat de rechts-heeft-voorrang-regel is ingevoerd voor fietsers, nou ja, dat weet ik natuurlijk, brommers op de rijbaan, ook duidelijk, al was het maar vanwege het feit, dat ze je met hoge snelheid links passeren, rechts ook trouwens. Je komt er wel achter dat ze er zijn. Maar die kleine weetjes, die doen het ‘m. Onze oudste zoon, die jarenlang beroepschauffeur was, voordat hij deed wat ie nu doet, tikt me wel eens op m’n vingers en bij nakijken heeft hij natuurlijk áltijd gelijk.

Ze gaan de eisen voor het rijbewijs aanscherpen, las ik. Zal zeker nodig zijn, maar zou het ook niet handig zijn om al die al-zo-lang-rijders, zoals ik, eens te verplichten een opfriscursusje te doen? Het gebeurt hier in de buurt al door diverse seniorengebonden clubs, maar op vrijwillige basis en als ik naar mezelf kijk, nou, het komt er niet van. Ik moet wel een stok achter de deur hebben, weet ik. Het gaat al zo lang goed.

Ik voel me prima in de auto, scheld nog zeer vrolijk op medeweggebruikers (net als Elisa met haar A12-verhaal, waar ik erg om heb moeten lachen!), maar geef ook galant iemand de ruimte, die er al zo lang graag tussen wil. Het dankbare wuifje, daar doe ik het natuurlijk voor. Net zoiets als bij de supermarkt met je muntstuk in de hand de kar van iemand overnemen, zodat ie niet helemaal terug hoeft om ‘m in de rij te zetten. Je voelt je dan zó’n vréselijk goéd mens, de EO is er niks bij. Mooi, toch? Maar bij dat “er tussen laten” moet er natuurlijk niet nóg iemand met een rotgang er óók tussen willen, want goedheid kent z’n grenzen, die zet ik klem. Ja, kóm!

Kortom, ik gedraag me voorlopig nog als de gemiddelde Nederlandse automobilist en die opfriscursus, ja, dat moet maar eens. Verder heb ik aan iedereen in de familie gevraagd om, zodra ze maar vermoeden, dat moeders niet zo alert meer is, me van de weg te halen. Maar jongens, dat duurt nog wel een poosje! 27 jaar of zo.

Met 180 mensen en mensjes in vier bussen naar de Efteling en dan een akelig ongeluk krijgen, dat is nou niet wat je je voorstelt van een schoolreisje. Het is gelukkig aardig goed afgelopen daar in Brabant, maar het is wel schrikken. Het is ook wel een onderneming, zeg, met zoveel kinderen tegelijk op stap of eigenlijk op rit. Een kostbare onderneming ook nog, want toen wij privé met onze kinderen naar de Efteling gingen kostte het nog f 11,– de man en dat was een beste rib uit ons lijf met ons zessen. Tegenwoordig is het € 21,– voordat je er in mag. Dan hou je dus geen ribbenkast meer over.

De schoolreisjes van onze kinderen waren wel wat eenvoudiger. Op de naburige hei en in het bos werden grote spelen georganiseerd. Daar was iedereen maar druk mee. De kinderen gingen wel met de bus, want als je terugkwam aan het eind van de dag, moest je je toch onder de bank kunnen verstoppen om de wachtende ouders de indruk te geven dat de bus léég was! Waar waren ze gebleven hun bloedjes van kinderen? De buschauffeur speelde dat ie vertwijfeld was en er écht niks aan kon doen. Dan met z’n allen overeind springen, elk jaar hetzelfde grapje, met steeds hetzelfde toneelstukje: waar wás je nou, ik was zó ongerust! Roetzwarte kleverige kinderen mee naar huis, die na de douche sliepen als rozen. Op de middelbare school gingen ze zelfs naar het buitenland, de schoolreizen, maar op de basisschool hielden ze het rustig qua kosten.

In mijn eigen schooltijd hadden we elk jaar hetzelfde Amsterdamse “schoolreisje”. Naar Artis. Met de klas liepen we ( dat waren nog eens tijden, nietwaar?) van de Watergraafsmeer naar de Plantage Middenlaan. In je tas de boterhammen voor tussen de middag met een bekertje drinken en voor de dieren stukjes komkommer, worteltjes en als ze er waren pinda’s voor de apen. Die heten tenslotte niet voor niks apenootjes.Het was een best eind lopen dus de komkommerstukjes hebben menig keer de beestjes niet bereikt. Mensen zijn ook dieren. Je probeerde het wel, hoor, om niet alles zelf op te eten, maar het was moeilijk.

In de hoogste klas zijn we ook nog een keer drie dagen naar een huis geweest van het VakantieKinderFeest in Valkeveen. Er was een speeltuin bij en het was er erg mooi qua natuurschoon. Het huis staat er, geloof ik, niet meer en de speeltuin is een pretpark geworden. Verder kan ik me er niet zoveel meer van herinneren. Alleen dat ik al die bomen zo mooi vond en later wel zo mooi zou willen wonen. Nou, dat is in ieder geval wel uitgekomen. Bomen zat hier in Apeldoorn!

Als je merel bent en je kinderen gaan het huis uit, dan beleef je spannende tijden. De merelfamilie bij ons in de heg heeft vier nakomelingen, net als wij. Keurig verdeeld twee jongens en twee meisjes, net als wij. Dat kun je bij merels al meteen zien, de jongens keurig in ’t zwarte pak en de meisjes in een grauwbruin assepoesterjurkje. Verschil moet er wezen.

Vandaag, misschien wel omdat het zulk lekker weer was, niet eens voorspeld, vonden de ouders het tijd worden, dat het gebroed het nest maar eens uit moest. Er werd niet meer frequent gevoerd, pa en moe bleven in de buurt, maar ze zaten geluiden te maken, die, naar mijn idee, nog het best vertaald konden worden konden worden naar: “Nou, vooruit, probeer es wat! Ja, aan dat gefladder hebben we niks, niet zo bang zijn. En we hebben nou lang genoeg voor pizzabezorger gespeeld. Kom op, trek je van die mensen maar niks aan, die kunnen toch alleen maar koffie leuten en een kat hebben ze ook niet meer, dus vooruit, komt er nog wat van?”

Het moet gezegd, de jongens hadden meer lef dan de meiden. Die waren zo weg, terwijl de meisjes nog lang bibberend op de rand van het nest zaten als kindertjes, die bij de eerste zwemles het water niet in durven. Maar ze gingen toch. Het is nu donker dus waar ze precies gebleven zijn weet ik niet. Ik heb het ook nog nooit van zó dichtbij gezien, dit uit het leven gegrepen gevogel. Dat kijken kost wel tijd, maar is ook uniek, hoor! Ik zal ze missen.

Maar wat is dit grootbrengen van een paar vogelkinderen eigenlijk efficient, zeg! Een paar weken werk je je werkelijk te pletter als vogelouders, maar dan heb je het ook gehad. We hebben het niet geklokt, maar om de paar minuten werd er gefourageerd en keurig om beurten, hè! Ma legt de eieren, maar verder is het een zeer geëmancipeerd gebeuren. Kunnen veel mensen iets van leren. Ik herinner me van lang geleden, dat mijn ega (bij wijze van grapje, tenminste dat zéi hij….)als één van de kinderen huilde zei: “Je kind huilt. Doe er wat aan.” Ja, láng geleden. Merelouders denken alleen maar aan het in stand houden van de soort en verder hebben ze er niet zoveel gedoe omheen als wij. Ik hoop, dat het ze alle zes goed gaat. En nu kunnen we de heg knippen, eindelijk!