Je hebt kerst en je hebt Christmas en dat is een wereld van verschil. Ik ben meer van de kerst, maar moet wel erg oppassen. Want als je je, zoals Charlotte geheel onvoorbereid laat overvallen door de kerstsfeer, nou, lees maar wat er dan van komt!

Ik vind de kersttijd gezellig, een woord, dat in welke taal dan ook niet te vertalen schijnt te zijn, maar voor veel mensen inherent is aan kneuterig, burgerlijk en vooral Hóllands. Nou, vooruit dan maar. Zolang je je niet al teveel laat beïnvloeden door Rob van Eigen Huis in Puin, Blokker, Intratuin en Ikea en er alleen uitpikt, wat bij jou en je huis past dan valt het allemaal wel mee.

Onze overburen waren gistermiddag met een grote ladder, want het huis is best hoog, bezig de dakrand van hun jaren-zeventig-huis te versieren met zo’n lichtslang. Toen dacht ik : “Doe nou niet al die moeite voor zoiets engs! Straks val je ook nog van die ladder en héb je helemaal niks meer te vieren met de kerst”. Maar weet je: het staat hartstikke leuk! Zelf hebben we een lichtboompje ( ja, ja, van de Blokker!) in de voortuin en dat staat erg leuk als je in het donker onze hoek nadert. Dus het sluipt er wel in, hoor!

Binnen houd ik het wel aardig rustig. De kerstboom en ’n kaarsje zo hier en daar. Tot nu toe, want ik vind ’t allemaal wel leuk, hoewel ik veel spullen dit jaar ook in de doos heb gelaten. We hebben die dakrand aan de overkant ook al. Het gaat allemaal pas aan als het donker is. Net als de tv. die gaat ook pas aan als het avond is. Dat is nog van vroeger, denk ik. Overdag doen we andere dingen.

Ik hoorde ook, dat Essent een wedstrijd heeft uitgeschreven voor het uitbundigst versierde huis met het meeste stroomverbruik. Ik heb net een formulier ingestuurd vanwege de aanschaf van een energiezuinig tft-scherm. Dan krijg ik € 50,- teruggestort. Nou, daar kan ik weer heel wat kerstlampjes van stoken………of was het daar niet voor?

Update!
Het was niet Essent, maar Eneco! Verandert verder niets aan de laatste alinea!

Je kunt je jas voeren, oorlog voeren, het woord voeren, iemand op stang jagen door hem te voeren, voeren hooi vervoeren, maar in de krant stond, dat je de vogels niet mag voeren. Ze moeten zelf hun kostje zien op te scharrelen met die kou. Ik vind dat zielig en met mij veel mensen, denk ik.Op dit moment zitten drie merels met opgezette veren op de rand van de schuur. Duidelijk te wachten. Op mij.Vogelvriendin of juist niet?

Onze tuin zit ( en niet alleen in de winter) altijd vol met vogels en ik verbeeld me, dat ze hier gewoon thuis zijn. Onze heg stikt van de mussen, we hebben elk jaar de koolmezen, die hun kroost hier grootbrengen, een merelfamilie dit voorjaar zelfs vlak onder onze neus bij de achterdeur. Eksters, houtduiven, Vlaamse gaaien, ze komen regelmatig langs. En deze bijna huisgenoten zou ik dus niet mogen voeren? Ook niet ’n klein beetje? Want ik overdrijf echt niet. ’n Mezenbolletje, wat pinda’s, en ’n boterhammetje in stukjes geplukt, ’n oúd boterhammetje ook nog. Nou, daar doe ik mijn vogelbevolking toch geen schade mee? Ik leg het altijd in de namiddag neer, zodat ze met een gevuld buikje gaan slapen en misschien hebben ze hun buik dan al gevuld met zelf bij elkaar gescharreld voedsel en zorg ik voor het dessert. Dat kan toch ook?

Hier heb ik mijn geweten gesust, de man van de Dierenbescherming in de krant doet of je de vogelstand aan het uitroeien bent! Ik kan best maat houden en als het weer “warmer” wordt (zouden ze in Siberië vogels hebben?) hou ik er heus wel weer mee op, hoor, met voeren……..

Gisteravond zagen we bij VPRO’s “Tegenlicht” de wetenschapper Lee Silver van de Princeton University over gentechnologie bij de mens. In principe kwam het erop neer, dat je “goede “genen kon bestellen om bij een te plannen zwangerschap je kind een voorsprong te geven op zijn soortgenoten. Ziekten konden worden uitgesloten, kortom: supermensjes. En waar heb ik dat nou toch meer gehoord?

Je moest er wel een zak geld voor meebrengen, maar dat is op zich al een selectiecriterium natuurlijk. Als pa het gemaakt heeft in de wereld zit dat gen d’r al in dus daar hoef je alvast niet voor te betalen!

Silver zei, dat het bij dieren al de gewoonste zaak van de wereld is, dat je uit zakelijk oogpunt aan rassenverbetering doet. Alleen “in het wild” vindt nog natuurlijke selectie plaats. Onze eigen poes deed daar al aan. Eén van haar jonkies was dood geboren en ze at het gewoon op, voordat we ook maar de kans hadden het weg te halen. Ik vond dat toen erg luguber, maar de kat keek ons na deze opruiming nog net zo lief aan als voor die tijd. En erg natuurlijk.

Die prachtige tomaten van tegenwoordig. Ze zien er goed uit en je kunt ze bewaren. Dat komt ook niet vanzelf, maar smaken doen ze niet meer echt. ’s Zomers zaai ik wel eens tomaten in een pot en hoewel ze de helft kleiner zijn dan gekochte tomaten, vanwege niet optimale omstandigheden tijdens de groei (ik vergeet ze water te geven, er plegen diverse beesten uit de tuin terroristische aanslagen of het is gewoon rotweer) is de smaak fantastisch. Hoe er met het zakje zaad, dat ik in de supermarkt gekocht heb, gerommeld is, ja, dat weet je dan weer niet.

De ethische vragen rond genetische manipulatie brengen je wel in verwarring. Wie wil dat nou niet: geen kanker, geen hartproblemen, geen cystic fibrosis, enzovoort? Het is alleen vervelend, dat ik in de ogen van mensen als Silver alleen maar de opwinding zie van wat er allemaal kán. Hij heeft dan ook zijdelings wel verhalen over de ethische kant: er zou een tweedeling ontstaan in mensenrassen. Mensen, die doordat ze geld hebben, het allerbeste voor hun kind kunnen kiezen en mensen, die deze mogelijkheid niet hebben. Alsof dat nú al niet zo is!

Cockie had het ook nog over het weggeven van je organen. Die zijn in genetisch optimale staat natuurlijk wel veel waard. Nu trouwens ook al, hoor! Dus doe maar: invullen dat codicil. Ik heb bij m’n rijbewijs nog zo’n rood verfomfaaid formuliertje zitten, dus mijn familie weet er wel van, wat ik wil. Alleen ben ik nog niet geregistreerd en naar dat formulier zal ik moeten zoeken. Nou ja, ik leef nog, ongemanipuleerd….

Gisteravond vierden we ons ietwat verlaat Sinterklaasfeest met de familie. Het jongste lid daarvan zorgde voor wat onderbrekingen, maar dat mag als je zeven weken bent: de boel plat leggen. Nou, voordat we ons aan de kerst gaan wijden, nou ja…wijden…? nog even een laatste Sinterklaasverhaal.

Op ons werk hadden we altijd leuke Sintfeesten. Omdat het een intramurale instelling is met een blinde en slechtziende bevolking, werden er groepjes gevormd, aangevuld met wat medewerkers voor het betere zicht, lootjes getrokken en dan werd je geacht eendrachtig aan het werk te gaan. Teamgeest gewenst. Soms viel het mee, die geest, en soms viel het tegen. Als je allochtone cliënten in je groep had moest het begrip “sinterklaas” met alle tierelantijnen er omheen even worden uitgelegd.

Zo was ik eens gekoppeld aan Omayma, een blind meisje uit Libië. Had ook nog nooit van Sinterklaas gehoord. Eerst moesten we een cadeautje kopen voor Jan, haar brailleleraar. Dat kostte geld en daar had ze niet zoveel van, dus dat lag al moeilijk. Het werd een goedkope aftershave, want sokken had ie al. We maakten van een doos een surprise (verplicht!), een soort huis en het werd een groot pak. Toen een gedicht (verplicht!) en ik ben nog nooit zo blij geweest met de naam Jan, want daar kun je wat mee.En hoewel Omayma nog maar pas met Nederlandse les begonnen was, snapte ze uitstekend het principe van de rijmwoorden. Het werd dus: “Dag Jan, lieve man, die zo heel goed braille kan” en nog zo wat poëtische zinnen. Maar Omayma vond het prachtig.

Ik had haar verteld, dat ze niet tegen Jan moest zeggen, dat zij de geefster van zijn cadeau was, het kwam van Sinterklaas. Maar of ik het nou niet goed heb uitgelegd (en dat zal wel) of ze snapte er écht niks van: ze liep tegen iedereen in het gebouw te sissen, dat ze niks mocht zeggen en Jan? Die wist het tien minuten later, omdat ze hem enthousiast vertelde wat hem te wachten stond.

Later op de avond kwam ik haar tegen en ze was kwaad! Ze vond er niks aan: Sinterklaas.Zelf had ze een cassettebandje gekregen met draaiorgelmuziek! De gever had niet de moeite genomen er een surprise omheen te maken, dus het pakje was ook nog eens erg klein. Draaiorgel…leg maar eens uit aan een blinde buitenlander, die nog niet zoveel Nederlands snapt, hoe een draaiorgel eruit ziet! Een echt allochtonencadeau trouwens, zal wel weer zo’n domme Hollander geweest zijn, die dat bedacht heeft. Sinterklaas doet zoiets niet……..

Ik heb een zwak voor krantenberichtjes, die onder de noemer “bie ons in ’t darp” vallen. Zal de leeftijd wel wezen. Gelukkig is onze krant zo regionaal georiënteerd, dat er veel te genieten valt. Ze vallen administratief wel onder Apeldoorn vaak, maar dorpen zat in deze omgeving. En daar kom je niet zomaar in en zo hoort het ook. Dus ik lees graag over tuinkeuringen, de bijenhoudersvereniging, het schapenscheren, de aanverwante geitenfokvereniging, de oude ambachtenmarkt , meestal voor de toeristen, die mogen er ’s zomers even in, graag zelfs.

Nu is het winter en weer stil. En dan lees je over de krantenbezorger van het dorp, die dat werk al 25 jaar doet, voordat ie aan zijn eigen werk gaat. Omdat onze krant sinds enkele maanden een ochtendkrant is geworden moet hij er nu vroeg zijn bed voor uit. En wat doen zijn dorpsgenoten om dat jubileum te vieren? Die staan nu eens zélf vroeg op en doen zijn krantenwijk voor ‘m. Omdat hij dat 25 jaar zonder mankeren heeft gedaan. Een bord in zijn tuin met: “Deze ouwe zak zit al 25 jaar in ’t krantenvak!” Het zal wel kneuterig zijn, maar dat vind ik nou leuk, zo’n bericht. Ikea, Nawijn, Bush en Irak, toe maar, hoor! Ik hou het even bij de folklore……

Bij Verbaljam las ik zijn kritische reactie op het jongste SIRE-spotje over de drukke kinderen. Hij heeft gelijk. Op wereldniveau zijn er kinderen, die werkdagen maken waar een volwassene hier al zeventig, tachtig jaar wettelijk van verlost is en van de arbo hebben ze elders ook niet zo gehoord. Dus waar hébben we het over?

Over die arme Annabel, die naar blokfluitles moet, terwijl ze blokfluit helemaal niet leuk vindt, want ze wou piano. Maar zo werkt het niet. Ze moet eerst bewijzen, dat ze muzikaal genoeg is om zo’n grote aanslag op pappa’s portemonnee te rechtvaardigen. Twee jaar lang. En dan heeft ze ook haar dure paard nog, waar ze in weer en wind naar toe moet, omdat het beest bereden en verzorgd moet worden. Dat is goed voor haar, want dan leert ze verantwoordelijkheid te dragen voor een levend wezen. Geef het kind een hamster, denk ik dan.

Het aantal gepushte voetballertjes, dat op zaterdagmorgen bibberend in alle vroegte de voetbaldroom van vader waar moet zien te maken, zal ook groot zijn. Toegegeven: pa moet meestal zélf ook vroeg z’n nest uit voor zoiets!

Dit klinkt allemaal erg negatief, ik weet het. En dat komt ook wel een beetje voort uit het feit, dat wij vroeger gewoon niet het geld hadden om onze kinderen aan van alles en nog wat mee te laten doen. Daardoor hebben ze wellicht of zeker dingen gemist. Maar “gemist” op dat moment? Zeker niet. Ze hadden alle tijd om te spelen, terwijl ze niet eens overladen waren met speelgoed, zoals je dat nu bij de kinderen ziet.

Lars moppert nu wel eens, dat hij beter piano had willen leren spelen. Hij hád les kunnen krijgen van z’n moeder en als ie écht gewild had, was dat ook gebeurd. Maar ja, het huis van de schilder is meestal verveloos, zo gaat dat. En z’n moeder was te druk…ha, ha!

Hoewel het nog niet eens 5 december is geweest en ze in de winkels nog met de moed der commerciële wanhoop sinterklaasliedjes draaien, neemt de kerstsfeer langzaam maar zeker de stad over. De kerstkransjes in de supermarkt staan sinds vandaag in keurige slagorde opgesteld, terwijl het bij de speculaas- en chocoladeletterafdeling maar een rommeltje is. Mensen mopperen, dat bepaalde letters er niet meer zijn en er zijn al aanbiedingen van 3 halen en 2 betalen. Zo bang zijn ze, dat ze er mee blijven zitten.

En tot overmaat van ramp hebben wij vanmiddag een schattig kersttreintje gekocht. Hij rijdt een 8-je met wagentjes achter zich aan met de kerstman, kerstboompjes en een sneeuwmannetje over plastic rails. In één keer neerzetten en er verder afblijven, want het is uit een Verre Oostenland. Wat we niet gezien hadden was, dat er op de doos het woord “musical” stond. Dus als het treintje rijdt, (want we moesten het aan de grote tafel als een stel kleine kinderen natuurlijk wel even uitproberen! )dan brengt hij op de meest afschuwelijke manier allerlei kerstliedjes ten gehore!

We hebben zitten proberen of we het ding niet zo konden verbouwen, dat hij wel rondrijdt met z’n lampje aan, want dat is een erg leuk gezicht, maar dat ie verder z’n kop houdt. Nou, daar is in het Verre Oosten niet op gerekend, dat lukt niet. Ik heb nu maar bedacht, dat ik over de gaatjes van het luidsprekertje schuimplastic plak, dat ik in de kleur van het treintje verf. Dan hoor je het nauwelijks en dat is de bedoeling. Verder zullen de kleinkinderen het wel leuk vinden. We hebben een tafel met een doorzichtig glazen blad en daar kan het treintje in rijden. Dus daar mag je alleen maar naar kijken en aankomen niet.

Terwijl ik de cadeautjes voor de sint nog moet inpakken en rondloop met een hoofd vol rijmwoorden heeft Kerst dus al behoorlijk toegeslagen. Mijn man is al aan het zoeken geweest waar we de cd met het Weihnachtsoratorium ook alweer hadden….

O, dat doet me er aan denken, dat mijn moeder vroeger een kruidenier had, die in een koor zong en haar bij het bezorgen van de boodschappen in alle ernst vroeg of ze nog kaarten wou voor de uitvoering van het Weihnachtssanatorium…….!

Mijn verjaardag gisteren was erg gezellig. De kleinkinderen waren in goede doen en diverse familieleden hebben elkaar weer eens gezien. Ik had leuke verjaarspost, e-mailtjes, telefoontjes, dus deze dame hoor je niet klagen over gebrek aan belangstelling! Erg leuke cadeaus gekregen ook.

Daarvan wil ik er één toch even noemen, want van L-rs kreeg ik het, door de schrijver zelf gesigneerde, boek van Midas Dekkers “De Larf”. Ik ben dus blij, dat het vandaag zondag is en ik er alvast aan kan beginnen!

Maar je snapt zeker wel hoe ik Lars noemde bij het afscheid toen ik hem dropte bij het station….! 🙂