 |
Toen we zondag op de verjaardag van Stijn waren, die drie jaar werd en daar diverse jonge ouders waren met hun kroost, ving ik in de drukte onbedoeld een gesprek op van mijn schoonzoon met een van zijn vrienden, die ook nog niet zo heel lang vader is. Ze zijn vrienden vanaf de kleuterschool en zijn elkaar door de jaren heen trouw gebleven, ondanks opleidingen, vriendinnen en nu dus vaderschap. Ze vertelden elkaar over “hoe het voelt om vader te zijn”.
Mijn schoonzoon zei, dat hij aan de zijkanten van zijn vrijstaande huis hekken had laten plaatsen, zodat “de jongens” veilig konden spelen en niet zomaar de weg op rennen. “De jongens”, zei hij. De ene drie jaar en de andere drie maanden. Het viel hem zelf op, hoe trots en “gewoon” dat klonk!
Zijn vriend, die een dochtertje heeft van een maand of vier, vertelde, dat hij met een paar schoentjes die ze bij haar geboorte had gekregen naar een babywinkel was gegaan om een bijpassend pakje te kopen. Hij was daar omgeven geweest door allerlei zwangere vrouwen, die hem enthousiast met raad en daad hadden bijgestaan en die het zo leuk hadden gevonden, dat hij zo’n boodschap kwam doen.
Toen de verkoopster zijn keuze wilde inpakken en vroeg of het een cadeautje was, had hij gezegd: “Jazeker! Voor mijn dochter!”. Hij had ter plekke een brok in z’n keel gekregen en was snel de winkel uitgesprint. Het zijn binken, hoor, die knullen, maar als vader? Softies zijn het! Prachtig…….!