Erfgoed……

Molukkers hebben hier heel lang gewoond in behuizingen, waar de gemiddelde Nederlander zijn neus voor ophaalt. Wij hebben in Vaassen gewoond vlakbij een, zoals het in het dorp genoemd werd, “Ambonnezenkamp”. Toen er plannen waren helft zeventiger jaren om van het kamp een “normale” woonwijk te maken, stuitte dat op veel verzet van de bewoners van het kamp. Ze zouden veel meer huur moeten gaan betalen, hoewel er wel een huuraanpassingsprogramma was, dat een paar jaar zou beslaan en de angst voor verlies van de beslotenheid van de gemeenschap was er ook.

De onafhankelijkheidsstrijd van de RMS voor de Molukken speelde natuurlijk ook een grote rol bij de onrust. We hebben heel wat van die vrijheidsstrijders, vaak jongens van de tweede en derde generatie door de buurt zien sjouwen en die deden niet hun best om er vredelievend uit te zien.

Toen de dag aanbrak, dat het kamp “plat” moest en dat zou in gedeelten gebeuren, was er zoveel verzet, dat het leger er aan te pas moest komen. Wij mochten ons huis niet meer uit en we moesten de kinderen binnenhouden. Dat was niet leuk en best eng.

Onze zoons, zo’n 6 en 4 jaar, vonden het best spannend allemaal: tanks en soldaten met een bajonet op het geweer, dat zie je niet iedere dag. Dus stond op een bepaald moment de achterdeur open en waren ze verdwenen. Moeder d’r achteraan natuurlijk en daar zaten ze, hoor, de heren: eerste rang, op de rand van de stoep! De sensatiekickers!

Gelukkig was na een dag alles voorbij en nu staat die woonwijk er op de plaats van het voormalige kamp. Nederlanders, die daar een huis toegewezen kregen, want ook dat was de bedoeling: uit elkaar trekken die groep, integratie, gezellig door mekaar wonen, werden in het begin gezien als helden als ze de woning accepteerden. Alsof je in een oorlogsgebied ging wonen! Maar veel jongelui voetbalden of werkten al met Molukkers en wilden gewoon graag een huis. Hoe het daarna is gegaan, weet ik eigenlijk niet, want we zijn verhuisd kort daarna. Misschien is het toch een Molukse wijk gebleven. Er staat een Molukse Kerk en een Moluks bejaardenhuis, dat weet ik wel.

En nu las ik, dat een Molukse mevrouw samen met een gedeputeerde van provinciale staten een eerste steen heeft gelegd in het Openluchtmuseum in Arnhem voor de herbouw van een barak, die uit het kamp Lunetten bij Vught komt en waarin meer dan vijftig jaar heel veel mensen hebben gewoond onder nou niet zulke geweldige omstandigheden.

In het Openluchtmuseum kun je historische erfenissen zien, waar de Molukse “erfenis” er nu een van wordt, zichtbaar voor iedereen. Ik vind het een erkenning en laten we maar zeggen: beter laat dan nooit……..