 |
Op ’n dag weet je het: je wordt parttime-non. Een religieuze orde in Brabant heeft bedacht, dat dit de oplossing is voor de leegloop en vergrijzing. Er is al een mevrouw aan begonnen. Ze is getrouwd, oma en werkt zelfs nog als doktersassistente. En nu gaat ze drie hele dagen per maand in het klooster.
Alleen vraag ik me wel af: waar blijft de opoffering? Dat kenmerkte de nonnen toch altijd. Ze gaven toch heel wat op om non te mogen zijn, een werelds leven, moederschap, het was een roeping. Ik ben niet katholiek en het zou mijn pakkie-an niet zijn, maar toch heb ik altijd veel waardering gehad voor de zusters. En dat kwam niet door The Sound of Music.
Van ingewijden heb ik wel eens gehoord, dat er ook krengen bij zaten, maar ja, vrouwen onder mekaar wórden misschien wel krengerig, weet je veel.
Maar er zijn er toch veel geweest, die uit pure overtuiging hun leven hebben gewijd aan het onderwijzen van kinderen, het verbeteren van leefomstandigheden in verre oorden en o ja, bekeerd werd er ook natuurlijk, maar ik vond zo’n leven met ’n missie wel mooi.
Deze mevrouw gaat een beetje hobby-en, vind ik. Ze eet van meerdere walletjes. Ja, zo’n paar dagen weg van de wereld lijkt mij ook wel lekker. En hoe haar man over haar late roeping denkt? Dat blijkt uit zijn commentaar:” Ik heb voetballen, zij haar klooster!”. Ordelijk geregeld.