 |
In de krant stond een stuk over huismannen. Dat dat er steeds meer worden, naarmate er meer ontslagen vallen. Dat er soms gekozen moet worden, wat het handigste is en dat er dan beslist wordt dat de vrouw blijft werken. Sommige mannen vinden helemaal niet erg om de huishoudelijke taken op zich te nemen, maar anderen zien zo’n situatie toch als zeer tijdelijk en naarmate het langer duurt gaat de kwaliteit van de bedrijfsvoering thuis toch wat achteruit. Dat is niks bijzonders, want dat is nou net waar vrouwen ook wel eens last van hebben!
Er is zoveel veranderd in de loop van de jaren, dat de traditionele rolverdeling eigenlijk nauwelijks nog bestaat of je moet daar bewust voor gekozen hebben, dat kan ook. In mijn tijd werd een vrouw, al was ze nog zo goed in haar werk, als ze trouwde automatisch ontslagen of ze nam zelf ontslag. Ze begon gewoon aan een nieuwe baan: de huwelijkse staat. Mijn baas was modern. Ik hoefde niet weg toen ik trouwde en omdat we vanwege woningnood erg klein woonden, stelde mijn huishouding ook niet zoveel voor.
Ik was in die tijd receptioniste/telefoniste bij een zuivelfabriek en dat was een drukke baan. Het was nog een echte telefooncentrale met letterlijk toeters en bellen en veel lijnen. Toen op een gegeven moment onze dochter in aanbouw was, werd ik “uit het zicht” gepromoveerd naar een andere afdeling, want ze stonden als zuivelbedrijf wel dicht bij de natuur met al die koeien, maar een zwangere aan de balie ging toch wat te ver. Maar ik mocht nog steeds blijven. Ik heb kunnen werken tot zes weken voor de geboorte en dat was in die tijd best uniek.
Ons kind was ook zo aardig om precies op de uitgerekende datum te arriveren, zodat ik de volledige zwangerschapsuitkering heb kunnen genieten. Daarna ben ik wel gestopt met buitenhuis werken en ik heb daar nooit spijt van gehad. ’n Leuke tijd in ons kleinschalige bedoeninkje. Toen onze dochter groter werd was daar het grote huis met tuin van oma, waar ze wat meer speelruimte had en toen ben ik, ook omdat we de pegels goed konden gebruiken, wel weer wat gaan werken. Bij de thuiszorg vanwege de flexibele uren. Je moest daar een wit schort voor en de cliënten noemden je “zuster”. Ook dat was weer een leuke tijd.
Zo hebben wij altijd maar een beetje aangerommeld met de rolverdeling. Man had échte baan en vrouw een zo-zo-baantje. De huishouding en het kind deden we zo’n beetje samen. Er kwam een tijd , toen we inmiddels vier kinderen hadden, dat mijn man leuk studeerde, náást zijn werk weliswaar en daar heb ik heus wel respect voor gehad, maar ik was thuis bij de kinderen ( en dat had ik ook weer niet willen missen!) en van tijd tot tijd stinkend jaloers ! Dat mag je best weten!
Toen de jongste naar de kleuterschool ging ben ik weer begonnen bij de thuiszorg, nog steeds vanwege de te regelen uren. Muzieklessen gegeven bij mensen thuis, dat was op een gegeven moment ook een aardig praktijkje, waar niemand thuis last van had. Daarna rolde ik in de baan, waar ik ruim twintig jaar erg veel plezier in heb gehad bij het revalidatiecentrum waar mijn man ook werkte.
Een raar arbeidsverleden, maar wel tekenend voor een tijd waarin vrouwen het zelf een beetje moesten uitzoeken als ze naast “het huishouden” ook nog iets anders wilden. Verder hebben we aardig de Franse kreet “vrijheid, gelijkheid en broederschap” in praktijk gebracht naar mijn idee. Nu we samen thuis zijn nog steeds. De was wordt vrijwillig door ons beiden in broederschap gedaan. “Doe je ‘m zo even in de droger, schat…..?”.