 |
In de jaren zestig heb ik via de thuiszorg in Bussum eens gewerkt bij drie zeer oude dames. Ze waren zusters en heetten Sophie, Emma en Christine. Het huis waarin ze woonden was uit het begin van de dertiger jaren, stond op een plek van stand en er was weinig aan gedaan.
Sophie had als huishoudster haar werkgeefster overleefd en die had testamentair bepaald, dat ze er tot aan haar dood mocht blijven wonen. Dit zeer tot ongenoegen van een neef, het enige familielid van mevrouw. Hij kwam zo’n drie keer in de week met zijn vrouw op bezoek om te constateren of Sophie al afgetakeld genoeg was om te worden overgeheveld naar een verzorgingshuis. Er dreigde zelfs een rechtszaak, omdat neef van mening was, dat zijn tante het woongenot van Sophie niet volgens de wet geregeld had. Ze was tenslotte geen familie.
Emma en Christine, die als iets jongere zusters Sophie kwamen bijstaan in de strijd, woonden eigenlijk in Amsterdam en vonden Bussum maar een gat. Een deftig gat, maar toch: een gat. Toen ik er kwam woonden ze al een jaar bij hun zuster, maar waren nog steeds op visite. Ingepakte koffers en tassen stonden klaar om direct af te reizen naar Amsterdam zodra Sophie niet meer te redden was.
Ik had als van oorsprong Amsterdamse een leuk contact met ze. Als zij het over De Pijp of de Nieuwmarkt hadden wist ik waar dat was en dat vonden ze leuk. Er heerste verder een soort “Arsenicum en oude kant “- sfeertje. De dames zaten elkaar nogal eens af te katten en te betuttelen. Jurken en kapsels werden van elkaar bekritiseerd en er werd gehandwerkt. Voor wie of wat, daar ben ik nooit precies achter gekomen, want ze waren ongetrouwd, maar wel “bij de kerk” en die kant zal hun gebrei en geborduur wel opgegaan zijn.
Ik moest elke week een tientje, gestoken in een witte envelop waar ze “NN” opgeschreven hadden, bij de dominee in de brievenbus doen, want daar kwam ik toch langs als ik naar huis fietste. Als dan het kerkkrantje kwam, de week daarop, werd er gauw gekeken of bij de rubriek “Giften” de “NN” vermeld stond en als dat zo was knikten ze tevreden. Maar ze verlangden naar Amsterdam en wilden toch ook Sophie niet in de kou laten staan.
De zaak is, naar ik later heb gehoord, op “natuurlijke” wijze opgelost, omdat Sophie zo vriendelijk was om dood te gaan op haar zevenentachtigste. De zusjes konden naar huis, de neef kreeg wat hij wilde: een huis, waar hij verschrikkelijk veel geld in heeft moeten stoppen om het aan te passen aan de moderne tijd, omdat het echt nog in de oorspronkelijke staat verkeerde. Ik heb er heel wat koper gepoetst……