Met de muziek mee….

We zijn gisteren met Lars naar een concert geweest in Vredenburg. Wij waren daar nog nooit geweest, maar Lars heeft een abonnement en is er kind aan huis. Ik was onder de indruk van de zaal, gewend als wij zijn aan de akoestiek van Orpheus, waar ze met schotten op het podium moeten werken om de zaal met veel pluche alom een beetje goed te laten klinken. Vredenburg is andere koek, dat hebben we wel gemerkt!

Het was een Beethovenprogramma: het vijfde pianoconcert en de zevende symphonie. Het orkest was het Orchestre des Champs-Elysées, de dirigent Philippe Herreweghe en de solist François René Duchable. Toen ik diens foto zag vond ik ‘m enorm op Heinsbroek lijken, maar ik neem aan, dat die niet zo goed piano speelt! Philippe Herreweghe is een boeiende dirigent, die geen stokje nodig heeft om zijn orkest te laten weten wat hij wil. Mooi om te zien ook.

Het was een prachtige uitvoering. Het dankbare publiek kreeg nog een toegift van de pianist, waarbij, en dat tekent de eenvoud van de man, Philippe Herreweghe gezellig op het randje van het paukenistenverhoginkje ging zitten om te luisteren. De pianist speelde een stuk, dat heel bekend klonk, maar niet werd aangekondigd en ik kan het nú nog zo terughalen en toch weet ik niet wat het is. Het leek me Schumann, maar ja, Schubert kan ook of Beethoven. Zeer hinderlijk, Lars is thuis nog cd’s gaan nazoeken na afloop, maar we kwamen er niet achter. Het toeval zal het moeten uitwijzen.

Behalve alles goed horen kun je in Vredenburg ook alles goed zien omdat het orkest in een soort “piste” zit. Dat is leuk. Al die “huishoudelijke” dingetjes: de blazers die het overtollige vocht uit hun instrumenten moeten wegwerken, het stemmen, als de hoboïst zijn A blaast waarop iedereen moet afstemmen, de handtasjes van de vrouwelijke orkestleden, die weggemoffeld moeten worden onder de stoel. De paukenist was ook een vrouw en het was erg leuk om haar aan het werk te zien. Als je in een “rijenzaal” zit zie je dat niet zo. Beethoven, dus ze had het druk. Vooral in de symphonie. Toen de dirigent na afloop wat extra aandacht vroeg voor wat orkestleden kreeg zij een zeer enthousiast applaus.

Ook het orkest gaf nog een toegift. Wat? Ik zou het niet weten, maar het was mooi. Ik ben een concertbezoeker van niks. Er zat bijvoorbeeld ook een meneer met de partituren op schoot mee te bladeren. Waarom doet iemand dat? Moet er iemand op een fout betrapt worden? Interessanterigheid? Je ziet mensen zoiets ook wel eens doen bij de Mattheuspassion. Daar kan ik me nog iets bij voorstellen, want dat is een hele zit en dan weet je tenminste zo’n beetje waar ze zijn. Hoewel….nou ja, laat mij maar gewoon luisteren én kijken! Ik heb genoten gisteravond. En Lars had na afloop goeie wijn, die ook geen krans behoefde…..!