Gaat ’t weer een beetje….?

Moeders zijn rare wezens. Dat weten ze ook wel en anders wordt het ze regelmatig verteld door hun kroost. En of dat kroost klein of groot is, dat maakt geen verschil. Ik heb namelijk vanmorgen mijn volwassen zoon afgeleverd bij het ziekenhuis, omdat hij een kleine operatie moet ondergaan, waar hij trouwens wel volledig voor onder zeil moet.

Het is hetzelfde ziekenhuis waar ik met hem heen moest om z’n amandeltjes te laten verwijderen toen ie 4 was. Dat is dus inmiddels 28 jaar geleden, maar ik had hetzelfde gevoel als destijds, was net zo gespannen. Hij trouwens niet, de koele kikker. Als alles naar wens verloopt, en waarom zou het dat niet, kan ik hem vanmiddag ook alweer ophalen, want hij mag niet zelf rijden.

Toen we aankwamen werd hij verwelkomd door een aardige verpleegster, die hem naar een wachtkamer verwees, waar de verpleegkundige “die vandaag voor u zal zorgen”, zoals ze zei, hem zou ophalen. Nou hoop ik maar, dat hij een mooie, zachtaardige lieverd treft, want dat heeft ie wel verdiend. Hij mankeert nooit wat. Hij had onze huisarts in al die 18 jaar dat we hier wonen maar één keer gezien vanwege een verrekte enkelband na het voetballen, dat hij ooit nog eens gedaan heeft. Een dure voor het ziekenfonds is ie dus niet.

Als hij straks weer thuis komt zal deze verre van mooie, maar soms, als ze haar best doet, best wel zachtaardige moeder goed voor ‘m zorgen…..Florence is my middle name……