Wonderlijk toeval…..

is er meer tussen hemel en aarde....?

Op een kleine camping in Drenthe zijn een broer en een zus, die elkaar, wegens scheiding van hun ouders en gerommel in de familie, meer dan twintig jaar niet hadden gezien, elkaar tegengekomen. Ze hadden al vier dagen met hun tenten tegenover elkaar gestaan, elkaar iedere morgen op weg naar het washok vriendelijk gegroet zonder vleug van herkenning.

Doordat de “schoonzussen” met elkaar in gesprek raakten tijdens het wassen van de piepers en er wel erg veel gezamenlijke bekendheden waren, zei de vrouw van de broer:”Jij bent de zus van mijn man, dat kán niet anders!”. Ze zijn elkaar niet in de armen gevlogen, de broer en de zus. Gelukkig een normale reactie, het wás tenslotte wel even wennen na twintig jaar. Dat zie je bij “vermist”of “spoorloos” wel even anders, maar daar moet het zo opgeklopt, liefst mét tranen, vanwege de regie. Maar ik vind het wel bijzonder, die ontmoeting, de zus woonde ook nog in het buitenland. Een kleine camping, bij Center Parcs was het niet gelukt zoiets. Op de foto in de krant lijken ze ook echt op elkaar, dat maakt het nog geloofwaardiger allemaal. Een wonder? Of gewoon toeval?

Bij de KRO zijn ze op zondagavond ook weer eens begonnen met een programma over wonderen. Je moet wát met het teruglopend kerkbezoek. Yvon Jaspers presenteert het. Zo’n vijftien jaar geleden hebben ze ook al eens zo’n “wonderen”programma gehad. Dat was toen met Paul Haenen, die altijd begon door met zo’n “neuzig” stemmetje te vragen: “….en hoe lang is het nou geleden?”. En dan kwamen de meest wonderbaarlijke verhalen van allerlei mensen.

Ik heb er een onthouden van een electriciën, die in een hoge kerkzaal tl-buizen aan het installeren was. De vrouw van de koster kwam even kijken. Hij had de stellage om bij het plafond te kunnen komen nog niet gehaald en de vrouw vroeg: “Is dat nou niet vreselijk moeilijk, zo hoog met die buizen?”. “Nee, hoor”, zei de man, “dat doen we altijd zó!” en hij gooide er een richting plafond, precies in het armatuur en hij brandde ook nog. ’n Wonder dus en ook nog in een kerk.

Ik herinner me ook, dat er de nodige griezelige spookverhalen waren. Hersenspinsels of te verklaren natuurverschijnselen, toevalligheden, wonderlijkheden waren het allemaal. En veel mensen waren blij, dat ze dat sterke verhaal nou eindelijk eens kwijt konden. De familie kende het zo zoetjesaan wel.

Hè, ik beleef nou nooit zoiets. Ik trek geen wonderen aan, dat zal het zijn. Ben te nuchter, geen wonder dus…..

Geef een reactie

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)