Omleiding…..

Iets waar ik tot aan mijn dood mee gepest zal worden is het feit, dat ik in mijn leven vele kilometers ben omgereden. En het moet gezegd: ik vertrouwde een beetje veel op de ANWB door te denken, dat er wel een bord zou staan op de plek waar de beslissingen moesten worden genomen betreffende richting en/of afslag. Hoewel ik mij tegenwoordig, met routeplanner en gedegen vooronderzoek thuis, op elke rit voorbereid, kom ik nooit meer van dat warrige imago af.

Er zijn dan ook plenty verhalen in omloop, die van tijd tot tijd met veel sadistisch genoegen worden opgerakeld. Inderdaad ben ik wel eens een beetje verkeerd gereden, toen ik komend van mijn zus, die toen in Maarssenbroek woonde, na verloop van tijd weer achter haar huis bleek te staan. Maar een beetje dankbaar, dat ik ze prachtige landschappen, zelfs reigers en kasteel Haarzuylens had laten zien, ho maar!

En ja, ook wel eens een kwartier in een aardedonker bos voor een rood “werk-in-uitvoering”-stoplicht gestaan. Op zondagavond. Geen werklui te zien en ook geen verkeer, maar ik durfde er niet langs. Ze waren gewoon vergeten dat stoplicht weg te halen, maar dát ik er stond kwam ook weer door het op een verkeerde plaats verlaten van de snelweg.

Het verhaal, dat al het langste stand houdt, is wel, dat ik, alweer komend uit Utrecht, op de weg naar Arnhem terecht was gekomen in plaats van naar Apeldoorn. “Nou ja”, dacht ik, “geen slapende honden, kinderen en man wakker maken, zoveel scheelt ’t niet”. Ik vertel mijn blinde ega nooit meteen dat ik verkeerd zit. Ja, ik ben gek, zeg! Hij heeft de hele route in z’n hoofd zitten, leest kaart zonder die te zien en vraagt regelmatig : “Heb je de afslag Amersfoort nou nóg niet gehad?” en meer van die onzin, dus ik maak ‘m niet wijzer.

Toentertijd was onze oudste zoon net aan het leren lezen. “p-i-m, r-oo-s” , je kent dat wel.Toen hij dus “T-ie-l” zat te spellen achterin de auto, vloog mijn man overeind en riep:”Wáár zitten we in godsnaam!?”. Sinds die tijd was het afgelopen met stiekem omrijden en het na vele kilometers recht breien van de route!

Maar van het stempel, dat mij elk richtinggevoel ontbreekt (en daar klopt ondertussen niks meer van, ik heb heus wel bijgeleerd) word ik nooit meer verlost. Het zij zo……..