Gast aan tafel….

Gisteravond hebben we met kennissen op een heel bijzondere plek gegeten. We hadden hier vroeger een Middelbare Hotelschool in Apeldoorn. Die opleiding is onder de paraplu gegaan van een ROC (Regionaal Opleidings Centrum). In de school is een praktijksituatie gecreëerd, met een ontvangstbalie, garderobe, lounge, bar en een gezellig restaurant. Het personeel bestaat uit leerlingen van de opleiding, waarbij docenten vrijwel buiten beeld blijven, hoewel je als gast natuurlijk nooit weet of er niet eentje ergens staat te loeren. De eerstejaars worden op de werkvloer begeleid door ouderejaars. Het is leuk om te zien hoe ze dan discreet op hun “fouten” worden gewezen. Allemaal jongens en meisjes, keurig in het pak en allemaal supercorrect. Wie z’n geloof in de jeugd van tegenwoordig een beetje kwijt is moet gewoon hier eens even gaan kijken. Het is de buitenkant waar je tegenaan kijkt, maar toch.

Je wordt, als je een week van tevoren gereserveerd hebt, een half uur voor aanvang verwacht voor een drankje en dan keurig met een “Wilt u mij maar volgen?” naar je tafel gebracht. Een jongen, die jou als gast toegewezen heeft gekregen, staat je op te wachten met een servet over z’n arm, stelt zich netjes voor als je gastheer en dan kan het grote verwenarrangement beginnen. Je bent oefenmateriaal als gast, maar voelt je beslist geen proefkonijn. Nou ja, dat “proef” hou je d’r natuurlijk wel graag in! Voor wat hoort wat.

Ik heb m’n ogen uitgekeken, want wat kun je veel leren op zo’n avond, zeg! Ik schenk m’n hele leven de wijn al verkeerd in! Die jongen hield de fles aan z’n achtereind vast en slaagde erin geen druppel te morsen. Dat doe ik heel anders en nog gaat er van alles naast. Maar dat ligt aan het uur van de dag en aan de staat waarin je verkeert, logisch.

Onze gastheer deed weinig verkeerd. Wij vertelden, dat we er voor het eerst waren. “Ik ook, mevrouw”, zei hij. Schattig, toch? Hij had het dessertcouvert alvast neergelegd, doe ik ook altijd, scheelt een loopje, maar dat mocht niet. Moest ie weghalen. En later zette hij ook nog een rechaud verkeerd om, zodat een gast (en wat een oen moet dat dan wel niet wezen, neem me niet kwalijk!) zich eraan had kúnnen branden.

Nee mensen, het is geen spelletje, zo’n opleiding, want je moet aan veel dingen denken als mensen even een hapje bij je komen eten. En dan heb ik het nog niet eens over wat er in de keuken moet gebeuren! (We hebben trouwens ook nog ’n recept meegekregen van een heerlijke rode uienmarmelade! Welke kok doet dat?) Op het menu stond trouwens koffie-ijs toe, maar excuses namens de school: dat werd kaneelijs. Net zo lekker en even koud. Nog een kopje koffie, werkelijk zálig gegeten, verschillende soorten wijn geproefd, want bij elke gerecht wat anders, zo hoort het en we waren met z’n vieren met fooi zo’n € 90,- kwijt met nou werkelijk álles d’r op en álles d’r an. En ik heb echt wel eens gedacht:”Ah joh, láát maar!”. Maar als proefkonijn bij een hotelopleiding mág je absoluut niet denken, alleen maar proeven.

Ik realiseer me wel ineens, dat de titel van dit stukje niet zo slim gekozen is. Ik herinner me kartonnen spaarpotjes na elke maaltijd vroeger thuis…..