Vrienden en kennissen…..

Moet ik me nou ongerust maken? Ben ik wel normaal? Voordat alle flauwe grappen van, met name, mijn verwanten losbarsten, leg ik het even uit. Al jaren lees ik de Libelle. Zo’n type ben ik. Lees veel anders ook, maar tevens de Libelle. Daarin hebben ze regelmatig enquêtes over relaties. Tussen moeders en zonen, moeders en dochters, of je het een beetje kon vinden met je oma en waarom niet en ook veel “vriendinnen”-verhalen. Ik zit met het probleem, dat ik nooit een echte vriendin heb gehad. Niet zo iemand, aan wie je je hele hebben en houden vertelt en die dat ook bij jou doet en dat zelfs al vanaf de kleuterschool of daaromtrent.

Ik had wel schoolvriendinnetjes, maar dat waren er altijd meer dan een. Ook op de middelbare school. Je fietste naar huis met mensen, die toevallig dezelfde route reden. Bij een kruispunt zei je :”Doei!” (Oh nee, het zal wel iets geweest zijn van : “prettige avond en tot morgen!”) en dan ging ieder een kant uit. Linea recta naar huis, waar je moeder meestal nog wel een boodschap voor je te doen had. Daarna huiswerk maken aan de huiskamertafel, terwijl de jongere kinderen in de kamer speelden. ’n Eigen kamer heb ik nooit gehad, dat was niet erg, want ik heb ’t niet gemist. Als de tafel gedekt moest worden voor het avondeten, moest je het veld ruimen. Mijn vader had een accountantskantoor aan huis en na kantoortijd was er altijd wel een bureau waaraan je verder kon leren, als je nog niet klaar was.

Het was altijd druk bij ons thuis. Misschien dat ik daarom eigenlijk niemand mee naar huis nam, want ’t kwam nooit gelegen. Geen bloeiende vriendschappen voor mij en ook dat heb ik niet gemist. Mijn lagere schooltijd viel precies in de oorlog, dat heeft er wellicht ook mee te maken, omdat toen niets normaal was. Later kende ik veel mensen: van school, van dansles, van de korfbalvereniging, nog later van het kantoor waar ik ging werken, maar het bleef allemaal aan de oppervlakte kennelijk.

Als ik dan in de Libelle lees over vriendschappen, die een leven lang blijven bestaan, door dik en dun, zelfs over grote afstand, dan denk ik, dat die in vruchtbare bodem zijn ontstaan en dat mensen er moeite voor hebben gedaan om ze in stand te houden. Vooral dat laatste en dat vind ik mooi.

Ik ben te vroeg geboren. Mijn jongere zussen hebben vele vriendinnen, met wie ze sporten, uitgaan, op vakantie gaan en van alles ondernemen. In die vriendschappen zitten ongetwijfeld gradaties wat “diepte” betreft. Het verschil tussen een kennis en ’n vriendin. Je hoort, met name mannen, wel eens zeggen: “Ja, ’n vriendje van me heeft een huis in Frankrijk!”. Daar zouden ze dan graag eens heen. Maar ja, dat vriendje is nét geen vriend genoeg, jammer…….