 |
Vrijdag waren we op de jubileumreceptie van een oud-collega van ons. Ze zat 25 jaar in het revalidatiecircuit voor blinden en slechtzienden en een deel van die 25 jaar werkten we samen voor dezelfde instelling.
Mijn ega vormt samen met nog weer een andere oud-collega ’n muzikaal duo ( ze noemen zich “2 of a kind” en dat zijn ze ook!), dat, zoals ze gelukkig zélf zeggen, “ouwelullenmuziek” uit de dertiger-, veertiger jaren speelt. Dat houdt in, dat je, als ze spelen, ook nog eens ’n gesprek kunt voeren met oude bekenden die je op zo’n bijeenkomst tegenkomt, omdat het een gezellige achtergrondsound heeft. Ze worden nogal eens gevraagd juist om die reden! Zelfs jongelui kunnen dat best waarderen, al is het helemaal hun soort muziek niet.
Mijn man speelt klarinet en saxofoon. Zijn collega de “toetsen”. De sax heeft een paar hele mooie melodieuze nummers en ik ben daar helemaal weg van. Ik hoor ‘m thuis natuurlijk oefenen, maar ik ga eigenlijk nooit mee als ze moeten spelen ergens. Omdat het de receptie van ook mijn oud-collega betrof was ik er deze keer wel bij en ach, als ie dan zo mooi staat te blazen en ze zien er zo gezellig uit in hun speciaal aangeschafte “optreed-outfit”, nou dan ben ik trots, hoor! De vrouw achter de artiest, zal ik maar zeggen! Ze spelen met zoveel plezier en dat straalt er ook vanaf en “Ahoy” hoeft ’t niet te worden gelukkig………