 |
De “zorg” was aan het demonstreren en het treffendste spandoek, dat ik zag, was : “Maxima krijgt alle zorg, wie zorgt er voor de minima?”. In alle euforie rond dat oranjekind een realistische kreet. De zorgverleners hebben recht op een behoorlijke cao voor hun zware werk, dat met te weinig mensen voor te veel mensen moet worden gedaan.
Als tegenwicht hoorde ik een mooi verhaal over iemand, die door leeftijd en lichamelijke beperkingen aangewezen is op wijkverpleging en thuiszorg bij het douchen en huishoudelijke hulp. Door deze hulp kan deze mevrouw van ruim over de tachtig nog steeds zelfstandig blijven wonen en als er iemand is, die dat waardeert is zij het. Door haar Indische achtergrond heeft ze veel verstand van heerlijke rijsttafels, waarvan ze er in haar lange leven vele heeft bereid. Wat zij nu elk jaar doet is voor de hele club professionele helpers, die haar in staat stelt haar zelfstandigheid te behouden, een rijsttafel klaar te maken met alles d’r op en d’r aan. Want dat kan ze. Ze is daar dagen mee bezig, zware pannen daar heeft ze wel hulp bij nodig, een locatie wordt geregeld, maar al die moeite heeft ze over voor “haar” meiden. En er zijn vast ook wel jongens bij. Ze vindt: “dat hebben jullie verdiend!”. ’n Enig idee vind ik dat.
Robert Long had vroeger een liedje, dat “Dankbaar” heette. “Dankbaar moet je zijn, nederig en klein” en dat sloeg dan op de hulp, die verleend werd door de kerk, de gemeente, de rijken en waarvoor je dan toch maar érg dankbaar moest zijn. Nou, nederig en klein, dat hoeft geen mens meer te zijn, die tijd hebben we gehad. Maar ik ben er zeker van, dat heel veel mensen dankbaar zijn voor de hulp en zorg, die hen liefdevol geboden wordt door heel veel werkers in de zorg, ook al hebben ze daar heel gewoon recht op. Het is alleen stom, dat ze in Den Haag denken, dat je het als zorgverlener daar dan maar mee moet doen. Dankbaarheid betaalt zo lastig in de supermarkt……