Verval…..

Mijn zus in Australië is pas verhuisd naar een oord aan de Sunshinecoast, naar Queensland. Ze kan daar goedkoper leven dan in Sydney, zegt ze, en het is er rustiger. Eigenlijk is het ’t Spanje van Australië. Er wonen veel oudere mensen, die in een prettig klimaat hun botten laten doorwarmen.

Maar wat daar wel belangrijk is : er wordt gekeken hoe je er uit ziet. Toen we zelf in Australië waren was me dat al opgevallen. In ieder geval in de kringen waarin mijn zus verkeerde. De facelifts en aanverwante chirurgische “jobs” waren aan de orde van de dag en daar werd niet eens moeilijk of geheimzinnig over gedaan. De echtgenoten betaalden vlot voor zoiets, want ze hadden daar zakelijk gezien ook plezier van. Een “executive’s wife ” is een deel van de zakelijke onkosten. Misschien nog wel aftrekbaar ook en zie zelf maar, hoe je dat uitlegt. Hier ruilen ze overigens gewoon met Hollandse zuinigheid een oud lijk in voor een jonge blom. Kan ook.

Mijn zus mailde me, dat ze naar de tandarts moest, want er was een tand uitgevallen. Gelukkig niet in the front, maar ze moest toch al een zeer mysterieuze glimlach á la Mona Lisa ontwikkelen en daar was ze druk op aan het oefenen. Lachen, gieren, brullen was er even niet bij. Bij de dentist kreeg ze te horen, dat de rest van haar gebit, hoewel nog aardig ogend, op korte termijn eenzelfde lot was beschoren. Wel een financiële aderlating, want ook daar zijn die lui niet goedkoop. En zij heeft niemand die haar oplapactiviteiten bekostigt. Ze heeft ook al van dat moeilijke haar, klaagt ze. Dat behoeft ook professionele begeleiding. Verder moet er behoorlijk gesmeerd worden met al die zon, maar dat is het dan, wat mijn zus betreft en dat is allemaal al duur genoeg.

Ik ben gezegend, dat ik dat allemaal niet hoef. Natuurlijk snoeit de kapper mijn haar bij, dat ben ik aan mijn omgeving verplicht en ik zal ook nooit zonder een beetje kleur op mijn gezicht de deur uit gaan. Maar de verplichting, die vele mensen hebben om zich fanatiek op hun uiterlijk te moeten concentreren en die niet zichtbaar ouder mogen worden, terwijl iedereen wéét hoe oud ze moeten zijn, lijkt me op z’n minst vermoeiend. Dan hoor je, dat ze “veertig jaar in het vak zitten”, nou reken dan maar uit! Mooi vervallen is een kunst. Ik ken mensen die ik, nu ze ouder zijn, interessanter vind dan toen ze nog ongerimpeld waren.

Nou ja, mijn zus, van wie ik trouwens toestemming heb om over haar sores te schrijven, hoor, zit er maar mee. Ik heb mijn medeleven betoond, maar ik moet er ook wel om lachen, ’n beetje dan. Ze lopen er daar ook nog eens veel bloter bij dan hier en dan vallen de rimpelige nekjes natuurlijk nog meer op. Geen coltruien en hooggesloten bloesjes om e.e.a. te verhullen, want daar is het veel te warm voor. De stakkers. Ik ben blij, dat ik hier woon en in ieder geval iets minder snel uitdroog dan al die Australische upperten-dames met hun verplicht uiterlijk vertoon. Ze hebben mooi weer, maar elk voordeel heb ze nadeel……