Zielig……

Gisteren hebben we veel plezier beleefd aan het schaatsen op tv. Helemaal omdat het zulk ongelooflijk pestweer was. Er was dan ook geen mens op straat en zonder schaatsen ( en tennis!)was het een troosteloze, slome zondag geworden. Ik hou er wel van om mensen zich in het zweet te zien werken en zelf met een kopje thee op de bank te kijken hoe ze dat doen.

Met name onze dames deden het goed. Met Renate als topper. Alleen, fotografen, als zo’n meisje nou wint, hè, en je wilt een foto maken, dat is je vak tenslotte, zouden jullie dan niet éven kunnen wachten tot ze uitgejankt is? Er stond in onze krant op de voorpagina wel zo’n afschúwelijke foto van Renate Groenewold! Daar is ze vast niet blij mee. Ja, ja emotie in de sport, dat zal wel. Moet je vastleggen, natuurlijk. Maar ze is wel een vroúw, hoor!

Waar ik me ook aan geëergerd heb: die Amerikanen hebben de Hollanders eens lekker op hun plaats gezet en dat was dus mijn ergernis allerminst! Al die Mart Smeets-types, die het kampioenschap al als vanzelfsprekend hadden aangenomen: “We kunnen er van uitgaan, dat het een Hollandse wereldkampioen zal worden, alleen weten we nog niet wie”, blaatten ze vorige week. Daar hou ik wel van als die ongelijk krijgen. Maar in de krant noemden ze de winnaar van het zilver “een zwarte jongen uit de achterbuurten van Chigago”. Het etiketje is alweer geplakt. Als hij wereldkampioen was geworden, wat dus helemaal niet denkbeeldig was geweest, dan was het “de eerste zwarte wereldkampioen schaatsen” geweest. We leven nog steeds in andere tijden, heb ik het idee. Terug naar de onze is echter ook niet alles……….