Cadeautje…….

Een oud-collega van ons spaart uilen. Daar heeft ze wat mee, want ze is een natuurmens. Het zijn natuurlijk geen echte uilen, die ze verzamelt, maar beeldjes. Ze heeft hele bijzondere ook. Omdat ze vandaag jarig was en het nog een bijzondere verjaardag was ook, want ze werd vijfenzestig, waren we uitgenodigd om dat te komen gedenken. Toen ik bij onze bloemist een mooi wit stenen uiltje tegenkwam, dacht ik meteen:”Ja, dat vindt ze leuk!”. Nog staan dubben, want er was een kleine, maar ook een grote, die vanzelfsprekend een stuk duurder was. Maar kom, een mens wordt maar één keer vijfenzestig, dus het werd de grote. Mooi cadeau, vonden we zelf.

We hadden een schriftelijke invitatie ontvangen met een routebeschrijving naar haar vakantieverblijf, dat zich tussen Apeldoorn en Dieren op een camping bevindt. Ze heeft daar een luxueuze stacaravan, waarvan menigeen zou willen, dat het zijn woonstek was. Daar doet de provincie Gelderland tegenwoordig trouwens zéér moeilijk over! Geen permanente bewoning meer op als recreatieplek bedoelde adressen. Dus ontving onze collega haar visite aldaar uitsluitend om thuis geen rommel te hebben en bij mooi weer is het er zeker niet verkeerd!

Toen wij arriveerden was er al heel wat bezoek aanwezig. We kregen koffie, we kregen taart en we overhandigden ons cadeau. De jarige pakte het uit en voordat ze iets had kunnen zeggen riep één van haar zusters: “Zo, nou heb je weer wat af te stoffen!”. Iedereen lachen, men vond het een leuke opmerking. Ik niet , want nou weet ik dus niet of ze het eigenlijk wel léuk vond! Ik ben echt niet zo’n gevoelig tiepje, hoor, maar de uil werd midden op tafel gezet en men ging over tot de bowl en de borrelnoten. Volgend jaar krijgt ze een kaartje. Hoeft niet afgestoft en het kan nog bij het oud papier ook…..of ben ik nou te pietluttig? Ja, denk ik, gaat wel weer over…….