Cultuur…….

Omdat we niet van die richting zijn, qua kerken zijn we helemaal de koers kwijt eigenlijk, komen we nooit in een katholieke kerk. Zo was ik ook nog nooit in de Apeldoornse Mariakerk geweest.Een mooie kerk met prachtig gebrandschilderde ramen, hoge gewelven, pilaren, mooi orgel en hij is erg groot. De kerk staat vlak bij het station in het centrum en wordt omringd door gebouwen, die het zicht erop ontnemen en die weinig met historie van doen hebben. Kantoren en appartementen. Jammer.Wij zaten aan de binnenkant vanavond en hadden er geen last van.

In het kader van de Gelderse Muziek Zomer gaf het Kamerorkest van het Nationaal Jeugd Orkest een concert, dat onder leiding stond van de pianosolist van de avond Pierre-Laurent Aimard. Er studeren deze zomer zo’n 100 jeugdige musici, overal vandaan, aan de Summer Academy in Apeldoorn. Ze huizen in een voormalige jeugdherberg in de bossen.

Uit al die muzikanten worden ensembles en orkesten samengesteld, er worden masterclasses gehouden en van wat ik gelezen heb werken ze zich muzikaal letterllijk in het zweet om ervaring op te doen. Je moet van goeden huize komen om mee te mogen doen, want de docenten zijn dat ook!

Wij mochten vanavond dus komen beluisteren dat ze niet voor niks zo hard werken. Ze speelden van Haydn het pianoconcert nr.4, daarna een concertino van Janácek en het 19e pianoconcert van Mozart. Aimard als pianist en dirigent en hij sloeg ook nog zelf z’n blaadjes om! Wat ik erg knap vind.

Het was jammer, dat de kerk eigenlijk te groot was qua akoestiek. Het geluid waaierde alle kanten uit. Vooral de pianopartij werd daardoor erg ondoorzichtig. Die hoge gewelven, die deden het ‘m. Je moest er erg aan wennen.Maar succes hadden ze en al die jonge mensen met hun vak, hun toekómstige vak, bezig te zien was prachtig.

In de pauze dromde het publiek naar buiten voor wat frisse lucht op het voorplein van de kerk en toen was het weer nét de foyer van Orpheus. “Halló, zeg! ‘k Heb je gemist bij het mixed-dubbel vanmiddag!”. “Wanneer vertrekken jullie nou naar Mexico?”. Want er zit kak-publiek, hoor, in Apeldoorn! Niet iedereen natuurlijk, dat weet ik ook wel, maar het bla-bla-gehalte is hoog bij dit soort gelegenheden. Maar dat vind ik dan. Ik tennis niet.

Na afloop kreeg de pianist van een mevrouw een fles rosé. Wie geeft een Fránsman nou rosé? Hij liet ‘m nog van de piano vallen ook! Maar…hij hád ‘m nog! Dat krijg je van pianospelen, dirigeren en blaadjes omslaan en dat alles tegelijk, daar word je snel van……..!