Zachtmoedig…..

Het volgen van het programma “Terug op de werkvloer”, ook al zijn het herhalingen en hebben ze het nog over guldens als ze het over de investeringen hebben, is aardig. Deze week was er een directeur van een beveiligingsbedrijf, die eens aan den lijve ging ondervinden wat zijn ondergeschikten dagelijks aan hun lijven ondervinden.

Omdat de politie het parkeerbeheer in Amsterdam aan zijn bedrijf heeft overgedragen moest hij ook bonnen schrijven en wielklemmen aanbrengen. Daar was hij niet voor in de wieg gelegd. Te soft, te bang en te aardig. Bij elke bekeuring, die hij onder de ruitenwisser schoof, zei hij : “Sorry, meneer, mevrouw, het is niet anders!”.

Hij liet zich geweldig in de luren leggen door een reus van een vlot pratende Antilliaan (denk ik) met een wel zo verschrikkelijk doorzichtige rotsmoes, hij kreeg zelfs een hand van de man, dat zijn “collega-voor-één-dag” er hoofdschuddend bijstond. Hij vond z’n baas maar een watje.

Die maakte de blits bij een paar buitenlanders, die úren te laat bij hun auto terugkwamen, omdat ze, dé smoes voor toeristen, de weg niet wisten in Amsterdam. “Have a nice holiday!”, zei hij. “Van mij hadden ze ’n bon gekregen!”, zei de collega. “Ach, ik heb wel een paar toeristen gelukkig gemaakt!”, zei z’n directeur. De VVV is er blij mee en als directeur kun je dat doen.

Nee, dan die politie-agenten elders, die een quotum moeten halen van 300 bekeuringen per jaar, omdat het anders gevolgen voor ze heeft! Maar na afloop van zijn werkweek had de directeur wel veel respect voor zijn werknemers, vanwege de agressie en boze mensen die ze tegenkomen tijdens hun werk. “Ik ben een held op sokken”, zei hij.

Mijn zus, die nu in Australië woont, is zo’n twintig jaar geleden parkeerwacht geweest in Utrecht voor een poosje. Na de gedegen opleiding uniformpje aan, een, volgens haar, belachelijk eivormig hoedje op en daar ging ze. Ze vond het maar niks, bonnen schrijven, maar daar was ze toevallig wel op aangenomen. Wat ze het engste vond waren grote Mercedessen, omdat daar ook grote mannen met grote vrienden bijhoorden. Dus “schrijven” en dan met grote spoed en stijve kuiten de hoek om. Dat was de strategie.

Bij deux-chevautjes en Morris-minortjes ging ze eerst nog even een blokje om en dan kijken of ze al weg waren, want die vond ze lief. Laten wegslepen moest ze ook doen en dat was ook eng, vanwege de agressie van de eigenaar. En dat zal er in die twintig jaar niet beter op geworden zijn. Maar daarvoor is ze niet geëmigreerd, hoor………..!