Haren en snaren….

Logster Hansje van Pinksoup logt soms op bestelling. Geef haar een onderwerp op, zij denkt er diep over na en schrijft een mooi stuk. Geweldig. Nu had ze de opdracht van iemand om te schrijven over de plaats Haren in Groningen en had vervolgens het idee om dat mede door diverse loggers, die daarover iets te melden hadden, te laten doen. Een simultaanlog of zoiets.En dat alles op donderdag, de 23e en dat is vandaag. Leuk idee, ik kén Haren, dus hier is mijn verhaal.

Mijn Friese man is als kind jarenlang gehuisvest geweest op een instituut voor blinde en slechtziende kinderen. Als hij wel eens vertelt over die tijd, en dat doet hij zelden, dan zijn dat niet overwegend vrolijke verhalen. Dat instituut lag in Haren, Groningen aan de Rijksstraatweg. Vanwege die ligging had het veel bewonertjes, die afkomstig waren uit het Noorden van het land.

Mijn eega had de pech, dat hij een zogeheten voogdijkind was; hij heeft zijn ouders nooit gekend. De juffen van het instituut waren niet allemaal even aardig, enkele lieverds niet te na gesproken, maar omdat er voor hem geen ouders waren die wel eens even verhaal kwamen halen bij onregelmatigheden in de opvoedkundige methodes, had ie het niet makkelijk. Hij heeft “straffen” meegemaakt waarvan de haren je te berge rijzen. Maar hij heeft zich er niet onder laten schoffelen, hoor, dat is nog dagelijks te merken!

Later is hij naar het instituut in Huizen gegaan, waar hij goede jaren heeft gehad, goede opleidingen heeft kunnen volgen en last but not least: wij zijn elkaar daar tegengekomen doordat mijn vader donateur was van de schoolvereniging. Jaarlijks was er een toneelstuk met “bal na” en de klarinettist van de schoolband “The Silly Saints”, die de dansmuziek verzorgde, is de man, die net naar boven riep, dat ie alvast naar bed ging. Zo is het gekomen. Hij heeft me gewoon van de sokken geblazen met z’n band, want wat waren ze goed!

We zijn getrouwd en toen we jaren later vanuit het Gooi naar Groningen verhuisden omdat hij daar een baan kreeg, heeft hij als bijbaan muzieklessen gegeven op datzelfde instituut in Haren, waar inmiddels meervoudig gehandicapte blinde kinderen waren ondergebracht. Hij heeft daar erg leuk mee kunnen werken en ouders versteld laten staan, wat hun kind nog allemaal kon. Muziek is zo’n geweldig middel bij zulke kinderen en die werden daar erg gelukkig van. Gelukkiger dan mijn man daar ooit geweest is, denk ik. Hij heeft ’t heel wat jaren gedaan.

Maar als ik ergens Haren, Groningen lees of hoor, dan moet ik altijd denken aan een klein jongetje, dat het daar in z’n eentje moest zien (en dat niet eens!) te rooien. Het is helemaal goed gekomen met ‘m, hoor, en het verhaal van het meisje met de zwavelstokjes is véél zieliger, zo tegen de kerst………