Maak van je hart geen moordkuil..of wel….

Nou zeg, uitgerekend op zo’n mierzoete liefelijke dag als Valentijnsdag hoorden we vanmorgen in het radionieuws een berichtje over de invloed, die een potje schelden en schreeuwen in een ruzie heeft op je lichamelijke conditie. Als je vrouw bent en je geeft bijvoorbeeld je partner eens luidkeels te kennen hoe je over ‘m denkt, dan scheelt je dat hartklachten, want dat lucht op. Terwijl als je als man datzelfde zou doen, flink schreeuwen dus, het juist de veroorzaker kan zijn van een hartaanval. Dan kun je je beter inhouden, zeggen ze. Een en ander schijnt wetenschappelijk onderzocht te zijn. Moet wel, want anders haalt dat het nieuws niet natuurlijk.

Echt hard schreeuwen tegen iemand heb ik, geloof ik, nog nooit gedaan. Mijn stem verheffen en zeg nou zelf: dat klinkt een stuk beschaafder, dat is me altijd prima afgegaan. Met enige nadruk en iets verhoogd volume heb ik me steeds kunnen redden. Schreeuwen was eigenlijk nooit nodig. Ik heb in een film wel eens gezien, dat iemand tegen de zee stond te schreeuwen of tegen de wind in en dat lijkt me best lekker, maar helaas, het zit niet in mijn aard. Ik moet dus maar afwachten hoe mijn hart het houdt zonder geblèr mijnerzijds. Voorlopig lijkt het ’t allemaal wel goed te vinden.

Mijn man is gelukkig ook geen bruller. Een heel enkele keer als ze het te gek maken roept ie wel eens wat tegen een van de kleinzoons, zoiets als: “En nú is het kláár!”en die schrikt zich dan helemaal te pletter. En dat is dan ook de bedoeling. Verder houdt ie zich kalm. Goed voor z’n hart. Verder heeft ie het hart op de tong en ook dat is goed voor z’n gezondheid……!