Down under…..

We hoorden maar niks van mijn zus en we waren toch wel erg benieuwd hoe haar reis was verlopen. Nadat we haar op Schiphol hadden gedropt wilde ze niet dat we de uren, die ze moest wachten, bij haar bleven, Ze zei dat ze lang afscheidnemen érg vervelend vond en dat ze genoeg te doen had tot aan haar vertrek. Het parkeren bij Schiphol is gewoon al een crime en met dat rare weer helemaal dus we hebben aan haar verzoek voldaan en zijn naar huis gegaan. Daar hoorden we van de vertragingen door de sneeuw en van die slechts één landingsbaan die te gebruiken was en we hoopten er maar het beste van.

Vanmorgen belde ze dat ze thuis was. Het vertrek om 12 uur ’s middags was uiteindelijk half 6 ’s avonds geworden. Ze had in Kuala Lumpur de aansluiting gemist naar Brisbane, maar was erg netjes opgevangen door Malaysia Airlines, die een hotelkamer hadden geregeld om te slapen en te douchen en ze zal wel te eten hebben gekregen ook. In Brisbane stond de afgesproken shuttlebus er natuurlijk niet en dat was ook nog een heel gedoe om die te regelen. Het was een spannende en vooral lange reis, zei ze, maar ellende verbroedert. Ze had leuke mensen ontmoet in het vliegtuig

Thuis in Queensland was het heerlijk weer, ze was nog een beetje wazig, maar ging haar koffer maar eens uitpakken. Ze heeft hiervandaan een Senseo-koffieapparaat meegenomen, gekregen van haar zoon. Hollandser kan het niet. Ik heb haar maar ’n zak padjes meegegeven, want daar moet ze nog even naar op zoek in haar supermarkt. En ook naar een stekker, want ze baalt er als een omdat dat deel van het apparaat natuurlijk niet klopt. Een wereldprobleempje dat nou eens makkelijk kan worden opgelost…….