Borst vooruit……

Ben ik nou een rare ouwe tutttebel aan het worden als ik vind, dat het houden van een record “Gelijktijdig Borstvoeding Geven” getuigt van een vreemde interpretatie van het moederschap? Hou me ten goede: ik heb er niks tegen als een jonge moeder in het openbaar haar kind de borst geeft, als ze tenminste, in het belang van datzelfde kind, dat niet in een rokerige, lawaaiige omgeving doet, maar een rustig hoekje opzoekt. Het is een heel natuurlijke bezigheid en de regelmaat waarmee een kind honger heeft strookt nou eenmaal wel eens niet met de bezigheden van de moeder.

Ik vind het altijd een heel aandoenlijk plaatje. Intiemer kan een kind met zijn moeder niet zijn. En juist daarom vind ik het ook zo vreemd, dat in Amsterdam zestig moeders bij elkaar zijn gaan zitten om zo’n “record” te vestigen. Niet bepaald intiem. En je kunt “borstvoeding geven” toch ook wel op een andere manier promoten, denk ik dan. Mijn dochters waren toen hun kinderen geboren werden ook als vanzelfsprekend borstvoedsters. Dat vond ik mooi en verstandig, want het is een goede start voor een kind als het allemaal lukt.

Want wat dat betreft was ik zelf een slechte moeder. De zuster van het consultatiebureau drukte het eens kernachtig uit: “Veel in de etalage, maar weinig op de toonbank”. Ze waren verhongerd met z’n allen, mijn kinderen, als ze van mijn natuurlijke talenten op dat gebied afhankelijk waren geweest. Ik vond het heel jammer, maar het was niet anders en ik genoot evengoed wel van het voedingen geven.

Vooral van de laatste voeding ’s avonds laat als het heerlijk rustig was in huis en iedereen, die niet gevoederd hoefde te worden, sliep en ons kind en mama (en papa als ie nog wakker was!) eens even uitgebreid aan elkaar toekwamen. Aan de andere kant kon je een voeding per fles ook eens lekker uitbesteden aan oma, papa of wie d’r maar wou. Heel prettig, maar het hád goedkoper gekund! Een record hebben we nooit ergens mee gevestigd, dat hoefde toen nog niet: als je kind maar gezond was…….