Poef….

We zijn net even op “kraambezoek” geweest. Onze dochter en haar gezin hebben namelijk een nieuwe huisgenoot. Een piepklein katertje. Kees heet ie. Voorlopig is het nog een mafkees, want hij kan goed slapen. Maar áls hij wakker is, nou, dan is ie ook heel erg wakker! Het is een jonge onderzoeker. Hij kan nog niet overal bij natuurlijk. Springen op de bank kan hij bijvoorbeeld nog niet en volgens de berichten mag hem dat ook niet worden aangeleerd. Want de bekleding van de bank en zijn scherpe nageltjes zijn geen goede combinatie. Ik wens de familie veel succes bij het behoud van hun meubilair.

Ik herinner me onze eerste kat namelijk. Mijn man werkte toen op een kantoor dat gevestigd was aan de rand van de hei in Bussum. Ze hadden er veel last van veldmuizen en daarom liep er een aantal katten rond. Gezellig, daar niet van, maar er ontstonden ook kattenrelaties die niet zonder gevolgen bleven.

Ze hadden er op het kantoor een dagtaak aan om tehuizen te zoeken voor de poezen dus toen er weer eens een nestje was vond de directie dat het nou wel genoeg was en de jonge poesjes liepen gevaar. Mijn man belde me op en vroeg:”Wil jij een jong katje?”. We werkten allebei, er was overdag niemand thuis en eigenlijk voelde ik er niet zoveel voor. “Nou, dan wordt ie afgemaakt, jammer”, zei mijn diervriendelijke vriend.

Ik ging natúúrlijk voor de bijl, dat snap je, want ook ik ben diervriendelijk. En daar kwam hij thuis, hoor, met een raar rommelig beest onder z’n jas, een lapjeskat, want dat krijg je van zo’n gemengde kattenpopulatie op zo’n kantoor. Maar met óógjes en een schattig miauwtje, gemaakt om mensen in te pakken. Wat dus ook gebeurde, met boter en suiker. Het was het begin van een een-en-twintig-jarig samenzijn in….even tellen….vijf verschillende huizen.

We hadden een, best wel dure, Marokkaans leren poef, gekregen toen we trouwden. Daar was ons katje regelmatig erg aan gehecht. Letterlijk. Met z’n nagels. We hebben de mensen van wie we de poef gekregen hadden nooit durven uitnodigen voor een bezoek. Want we hadden in die tijd maar één kamer en de gehavende staat van de poef zou zeer opgevallen zijn. We hadden nou eenmaal geen tuin met bomen waar de poes zijn nagels aan had kunnen scherpen dus wij namen ‘m niks kwalijk. Bovendien vonden we de poef toch al niet zo mooi, maar de huisgenoten van Kees zijn gewaarschuwd…….!