Rust….

Ondanks tranen, van mezelf en van anderen, heb ik een erg mooie dag gehad. We namen afscheid van een dierbaar familielid en dat vond ik erg moeilijk. Maar het werd een van de mooiste bijeenkomsten, die ik ooit heb meegemaakt. Dat een periode van leven zo prachtig kan worden afgerond: ik wens het iedereen toe.

Het onbegrip over “waarom zíj nou?” en “waarom nu al?” is, wat mij betreft, overgegaan in het besef dat iemands leven een geschenk kan zijn voor de mensen, die achterblijven. En het gevoel dat ik daar nu over heb, nee, dat gaat echt niet weg. Ik ben veel zekerder en geruster door alles dat ik vandaag heb gezien en gehoord. Mijn man zei het op weg naar huis op deze gedichtendag heel mooi: “Uit het oog, in het hart”. En zo is het…..